ΜΑΚΟΥΕΛ ΑΥΓΕΡΗΣ

«Το αγαπημένο μου παραμύθι είναι η Σταχτοπούτα, άσχετα αν η μεταμόρφωση και το όνειρο κρατάνε για μια μόνο στιγμή.»

Γυναίκα γεννιέσαι, δε γίνεσαι, αλλά θηλυκό γίνεσαι, δε γεννιέσαι.

Του Γιώργου Τσιτιρίδη

Φωτογραφίες: Γιώργος Στριφτάρης 

 

Τη Μακουέλ τη γνώρισα πριν πολλά χρόνια, την εποχή της ταραγμένης εφηβείας μου, σε μια εποχή που η λέξη cross dresser δεν υπήρχε ούτε καν στα λεξικά. Ήταν το πρώτο αγόρι με θηλυκή ψυχολογία και συμπεριφορά που γνώρισα, ένα κοριτσάκι συνεσταλμένο, χαμηλών τόνων, αλλά παράλληλα η χαρά της ζωής και της παρέας. Έτοιμη κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, να ζήσει το παραμύθι από την αρχή... Με την ευχή πάντα να έχει ένα καλό τέλος.

Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες ;

Μεγάλωσα στην όμορφη Θεσσαλονίκη, όπου πέρασα όλα μου τα παιδικά χρόνια. Και όπου και αν πήγα, έχω πάει και στην Αθήνα και σε άλλα μέρη, αλλά την Θεσσαλονίκη δεν την αλλάζω με τίποτα. Είναι μια ονειρεμένη πόλη.

Πού ήταν το πατρικό σου;

Νεάπολη.

Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια πριν το σχολείο;

Μεγάλωσα σαν παιδί πολύ συνεσταλμένο. Ένιωθα μέσα μου κάτι παράξενο, ένιωθα μια μελαγχολία, έβλεπα τα άλλα αγοράκια να παίζουν μπάλα, να είναι ζωηρά και εγώ ήμουν μαζεμένη. Καθόμουν μέσα, άκουγα μουσική, έπαιζα με τις κούκλες. Όταν έφευγε η μητέρα μου με το μπαμπά μου, έμπαινα στο δωμάτιο, άνοιγα κρυφά την γκαρνταρόμπα της και φορούσα τα φορέματα και τα κοσμήματά της και λικνιζόμουν στο μεγάλο καθρέφτη της κρεβατοκάμαρας. Κάποιες φορές αναρωτιόμουν γιατί μου συμβαίνει αυτό, γιατί αισθάνομαι έτσι και τα άλλα αγόρια είναι τόσο διαφορετικά από μένα. Πήγα κάποτε  και ρώτησα έναν ιερέα γι' αυτό και μου είπε ότι έχω πλαστεί για να δοξάσω το όνομα του Θεού... αλλά δεν κατάλαβα τι εννοούσε, έμεινα με τις απορίες μου και κάποια στιγμή, καθώς είμαι στη βεράντα με τη μητέρα μου της λέω ότι αισθάνομαι πολύ διαφορετικά και μου λέει «Παιδί μου το έχουμε καταλάβει με τον πατέρα σου και το συζητάμε, θα σε πάμε στους καλύτερους ψυχαναλυτές και γιατρούς που υπάρχουν»,  έτσι και έγινε.  Εκείνη την εποχή ήταν ένας πασίγνωστος κορυφαίος ψυχίατρος της Θεσσαλονίκης. Όταν πήγαμε και μιλήσαμε, ο γιατρός με θεώρησε άρρωστη, ότι έχω ψυχολογικά προβλήματα και  είμαι ψυχονευρωτική και αποφάσισε να πει στη μητέρα μου ότι πρέπει να πάρω μια αγωγή με ενέσεις και φάρμακα. Παρόλο που έκανα την αγωγή, εγώ αισθανόμουν πάντα η ιδία.

Τι θεραπεία ήταν αυτή, μπορείς να μου πεις;

Για τη μελαγχολία και την κατάθλιψή και με χτυπούσε ενέσεις για να μην έχω θλίψη, για να αλλάξω, για να μην είμαι συνεσταλμένο παιδί και να μην κάθομαι μόνο, να είμαι πιο κοινωνικό παιδάκι.

Εσύ ένιωθες διαφορετική από τους άλλους;

Ήμουν αρκετά. Έπαιζα με κορίτσια, και μάλιστα πολλές φορές όταν παίζαμε με τα αγόρια, εκεί ένιωσα το πρώτο μου ερωτικό σκίρτημα, ένα βράδυ που παίζαμε κρυφτό ήρθε ο Κοσμάς, ένα παιδί, ένας φίλος μου και με φίλησε στο μάγουλο. Εκείνη τη στιγμή Γιώργο ένιωσα να με χτύπησε ρεύμα, ενα τρέμουλο, κάτι πολύ όμορφο μέσα μου, που δεν μπορούσα να το εξηγήσω και ένιωθα άσχημα γι' αυτό. Ήμουν άβγαλτο, δεν ήξερα από αυτά, οι γονείς μου ήταν γεμάτοι απορία, προσπαθούσαν να με βοηθήσουν με καλό τρόπο, με καλή πρόθεση, ήθελαν να αλλάξω ψυχοσύνθεση και ιδέες. Γίνεται όμως να αλλάξεις την ψυχή σου;

Στο σχολείο είχες προβλήματα, σου φέρθηκαν βίαια, σωματικά ή λεκτικά ;

Όχι, αλλά πολλές φορές είχα πιάσει βλέμματα να με κοιτάνε και να γελάνε και βλέμματα που με κοιτούσαν πονηρά. Αλλά εγώ δεν έδινα σημασία και προχωρούσα μπροστά. Να με χτυπήσουν ή να με γιουχάρουν, ευτυχώς όχι, δε συνέβη αυτό.  Μπορεί να ήμουν τυχερή, άκουγα μόνο σχόλια, όταν ντυνόμουν κάπως διαφορετικά ή προκλητικά, και με φλέρταραν κιόλας, λέγανε “Μανάρι μου, τι σώμα είναι αυτό”. Με πειράζανε, όπως θα πειράζανε τα κορίτσια.

Αδέλφια έχεις;

Έναν αδελφό μεγαλύτερο και ένα μικρότερο.

Πώς σε αντιμετώπισαν;

Δυστυχώς τα αδέλφια μου με ανέχονται γι' αυτό που είμαι, ανέχονται τη φύση μου, δε με αγαπούν γι' αυτό που είμαι.  Με στηρίζουν όμως πολύ οι γονείς μου. Περισσότερο έχω καλές σχέσεις με τις νύφες μου, παρά με τα αδέλφια μου, που έχω πολύ τυπικές σχέσεις. Πάντα μου λέγανε “Ξέρεις Μακουέλ, δε σε αγαπάμε, δε σε θέλουμε, αισθανόμαστε μειονεκτικά, γιατί όλοι οι φίλοι μας λένε διάφορα για σένα πίσω από την πλάτη μας και αυτό μας ενοχλεί”. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικό. Δεν μπορούσα να υποκριθώ, ούτε να το παίξω άντρας αρσενικό, γιατί δεν είμαι.  Δεν αισθάνομαι άντρας και δεν έπαιξα ποτέ το ρόλο του ενεργητικού, πάντα ήμουν παθητικό πλάσμα και ήθελα να νιώθω και να σκέφτομαι όπως μια γυναίκα. Γι' αυτό και ασχολήθηκα επαγγελματικά με το μακιγιάζ και τα αρώματα. Ήθελα πάντα όπως και οι γυναίκες να κάνω πράγματα για να αρέσω, να προσελκύσω τους άλλους.  Γυναίκα γεννιέσαι, δε γίνεσαι, αλλά θηλυκό γίνεσαι, δε γεννιέσαι.

 

Σαν ταυτότητα, σαν ρόλος απ' όσο ξέρω δεν ένιωσες ποτέ γκέι .

Όχι ποτέ δεν ένιωσα γκέι αγόρι. Ο γκέι είναι αγόρι.

Αν σε ρωτούσε κάποιος ποια είναι η ταυτότητα σου, αν έπρεπε  να διαλέξεις,  τι θα ήταν αυτό που σε εκφράζει περισσότερο;

Με κάνει να νιώθω πιο άνετα το cross dresser, η ψυχοσύνθεσή μου είναι θηλυκή, τα χαρακτηριστικά μου είναι θηλυκά. Δεν έχω κάνει στήθος, δεν έχω κάνει κάτι πάνω στο κορμί μου, όπως οι τραβεστι τρανσεξουαλ, όχι ότι δε μου δόθηκαν οι ευκαιρίες, απλά εγώ δεν αισθανόμουν ωραία και καλά να το κάνω. Ένιωθα και ήθελα να είμαι απλά θηλυπρεπής, δεν είχα την επιθυμία να κάνω αλλαγή φύλου και πλαστικές στήθους, παρ' όλο που ένιωθα πολύ γυναίκα. Άρα μάλλον cross dresser  θα έλεγα ότι είμαι.

Πρώτη φορά σεξ πού έκανες;

Πρώτη φορά σεξ έκανα στο Εκκλησιαστικό Γυμνάσιο της Ξάνθης, όπου ήμουνα εσώκλειστη από τα εφηβικά μου χρόνια.

Δηλαδή ;

Επειδή οι γονείς μου μετακόμιζαν συνέχεια λόγω ότι είμαι από στρατιωτική οικογένεια έπρεπε να μείνω κάπου, για να σπουδάσω κάπου, να βγάλω το σχολείο, χωρίς να μετακινούμαι. Έτσι οι γονείς μου αποφάσισαν να πάω στo εκκλησιαστικό σχολείο, όπου εκεί μέναμε κιόλας, πηγαίναμε σχολείο, τρώγαμε, κοιμόμασταν, χωρίς απαραίτητα να γίνεις ιερέας η θεολόγος μέσα από αυτό.  Εκεί τελείωσα το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Μ' άρεσε, γιατί είχα και μεταφυσικές ανησυχίες για το μετά, το άγνωστό, και μου άρεσαν οι θεολογικές σπουδές. Είχα επίσης μια μεγάλη απορία, πώς η κάμπια γίνεται πεταλούδα. Αυτό το θαύμα της φύσης με μάγευε τότε. Κάπως έτσι ήθελα να είμαι και εγώ, να μεταμορφώνομαι σε κάτι άλλο, σε κάτι ονειρικό.

Αν έχω καταλάβει αυτό που σε μαγεύει και σε γεμίζει είναι η μεταμόρφωση  στην εμφάνιση, στην εξωτερική σου όψη, και όχι κάτι πάνω στο σώμα σου.

Ναι πιστεύω ότι έτσι είμαι ολοκληρωμένο άτομο. Αγαπώ το σώμα μου όπως ακριβώς είναι, δεν είχα ποτέ την επιθυμία να αλλάξω γεννητικά όργανα και όψη. Έτσι θέλω να πορεύομαι. Αυτή είμαι και μ' αρέσει αυτό.

Τελικά για την πρώτη φορά που έκανες σεξ δεν είπαμε...

Ήταν στο Γυμνάσιο εγώ πήγαινα δευτέρα Γυμνασίου και ο Ορέστης πήγαινε τρίτη. Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την εμπειρία… (κλαίει)

Ήταν Τσικνοπέμπτη και μαζευτήκαμε όλα τα παιδιά, για να βγούμε έξω.  Ο διευθυντής μας άφησε ως τις 1.00 να είμαστε έξω, αλλά όλα τα παιδιά μαζί να μη φύγουμε και χωριστούμε. Πήγαμε σε μια καφετερία και μια ντίσκο, ήπιαμε κιόλας και τραγουδούσαμε, χορεύαμε. Στην είσοδο μπροστά στο οικοτροφείο, όταν γυρίσαμε, είδα  το Γιάννη και μου λέει «Μην πας ακόμα μέσα, ο Ορέστης τα έχει πάρει μαζί σου». Μπαίνω γεμάτος άγχος και κάθομαι σιωπηλά στο κρεβάτι. Πλησιάζει ο Ορέστης και μου λέει «Θα τα πούμε αργότερα εμείς οι δυο».  Δεν κατάλαβα τι ήθελε.

Είχατε σχέσεις, κάνατε παρέα;

Είχαμε ένα φλερτ, ναι, πετούσε και σπόντες  και στο γεύμα και στο μάθημα, παίζαμε και λίγο με τα μάτια και μου άρεζε αυτό. Καθώς πήγα να κάνω μπάνιο κατά τις δυο, πάντα στο οικοτροφείο, όπως  και στο στρατό, έκανα αργά το βράδυ μπάνιο, για να μην είμαι με τα άλλα αγόρια, δεν ήθελα να με βλέπουν, τους ντρεπόμουν τους άντρες. Καθώς έκανα μπάνιο, ήρθε ο Ορέστης και  είδα στα μάτια του ένα πάθος, έναν ερωτισμό. Ολοκληρωνόταν το όνειρο μου. Στην αρχή ήταν λίγο απότομος μαζί μου, αλλά μετά πιο ήρεμος, κάναμε ωραίο έρωτα, ένιωσα ολοκληρωμένη ύπαρξη, ολοκληρωμένη γυναίκα. Κάθε εβδομάδα, την ίδια περίπου ώρα μου έκανε νόημα και κατέβαινα στους λουτήρες, για να κάνουμε έρωτα. Είχαμε το φόβο μη μας δούνε, να μη μας ακούσουν. Με τον Ορέστη συνεχίσαμε άλλα δυο χρόνια. Ήταν η πρώτη μου ολοκληρωμένη σχέση.

Θα θελες να τον ξαναδείς ;

Τον βλέπω, τον έχω δει. Έχει παντρευτεί, έχει κάνει παιδιά, έχει τραβήξει το δικό του δρόμο και κουβαλάει και αυτός το δικό του σταυρό.

 

Μετά το σχολείο τι έκανες;

Μετά το σχολείο, επειδή πάντα μου άρεσε η λάμψη, η ομορφιά, τα αρώματα, είπα στη μάνα μου ότι θέλω να γραφτώ σε μια σχολή κομμωτικής και αισθητικής. Όταν τελείωσα, δούλεψα σε πολλά νυχτερινά κέντρα, έβαφα τραγουδίστριες, χορεύτριες, και μετά σε ινστιτούτα αισθητικής. Μπήκα στα βαθιά νερά του επαγγέλματος. Με γοήτευε ο χώρος του μακιγιάζ  και της μεταμόρφωσης, να φτιάχνω όμορφα και χαρούμενα πρόσωπα με θετική ενέργεια.

Είχες πρόβλημα αποδοχής στη δουλειά;

Όχι δεν είχα κανένα απολύτως, εκτός από μερικές κυρίες συντηρητικές που με κοιτούσαν στην αρχή με κάποια απορία, με κάποια καχυποψία, αλλά εγώ χαμογελούσα και με την ευγένεια και τον επαγγελματισμό μου τους έδειχνα ότι δεν είμαι εξωγήινος.

Γενικά  πρόβλημα αποδοχής είχες;

Κάτι υπήρχε, αλλά όχι κάτι το πολύ ιδιαίτερο, δεν είχα κανένα πρόβλημα και ποτέ δεν ενοχλούσα, είμαι λίγο χαμηλών τόνων και δεν πειράζω κανέναν.

Με τους γείτονες,  το μανάβη, τον μπακάλη στη γειτονιά;

Καλά, με ωραίο τρόπο, μια χαρά, έχουν κάποιοι τις ενστάσεις τους, ενοχλεί αυτό που είμαι, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι εδώ είναι το σπίτι μου, δεν μπορούν να με διώξουν, δεν μπορούμε να τα θέλουμε όλα δικά μας, ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία πρέπει να συνυπάρχουμε, δυο τρεις είναι που έχουν πρόβλημα και  θα 'θελαν να με διώξουν, αλλά δεν μπορούνε.

Με τις τραβεστι πώς τα πήγαινες, πώς τα πάς;

Μια χαρά, τους άρεσα, με συμπαθούσαν, δεν έμπαινα ποτέ στα χωράφια τους. Θέλεις κότσια να κάνεις πεζοδρόμιο, πολύ θάρρος και δύναμη που εγώ δεν είχα. Δεν έκανα ποτέ πεζοδρόμιο, θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολος, σκληρός και μοναχικός ο δρόμος και μπράβο στα κορίτσια που τον ακολουθούν, που ακολουθούν τη φωνή της καρδιάς τους, το ίδιο κάνω και εγώ, ακολουθώ το δικό μου δρόμο.

Στρατό πήγες;

Ναι κανονικά.  Στο στρατό ήμουν το καλό παιδί, το χαμογελαστό. Μπήκα με φόβο στην πύλη της Αυλώνας, για καλή μου τύχη όμως, ο γιατρός εκεί στον Αυλώνα ήταν γκέι και με βοήθησε πολύ, και τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό, να είναι καλά εκεί που είναι. Με δέχτηκε σαν προστατευόμενό του. Με συμβούλεψε, μου είπε πώς να φερθώ, τι να κάνω για να είμαι καλά, και να μην κάνω σέξ μέσα στο στρατό και το μάθουν, και έχει αρνητική συνέπεια μέσα στο στρατόπεδο. Ό,τι θέλω, είπε ότι μπορώ να το κάνω έξω από εκεί. Αυτό που δε θα ξεχάσω ποτέ από το στρατό, είναι μια πολύ ζεστή νύχτα καλοκαίρι που έκανα μπάνιο στους λουτήρες και ήρθε ένα παλικάρι, με πλησίασε, έμοιαζε σαν τον Απόλλωνα, ήταν σαν θεός. Και ένιωθα τα μάτια του πάνω στο κορμί μου και ένιωθα μεγάλη αμηχανία. Μου είπε να μη φέρομαι σαν ρομπότ με τόσο φόβο και να χαλαρώσω λίγο και να βγάλω τον εαυτό μου.  Με δέχτηκαν από εκεί και πέρα καλά.

Πώς και δεν τον απέφυγες τον στρατό;

Την ήθελα την εμπειρία  αυτήν, για μένα το έκανα και όχι για κανέναν άλλο. Η μητέρα μου μού είπε “Θα κάτσεις στο στρατό; Εγώ νόμιζα ότι την πρώτη μέρα θα σε στέλνανε πίσω. Θα σε διώχνανε.” Έκανε σε όλους εντύπωση ότι πήγα και δεν το απέφυγα.

Εσύ έζησες την εποχή '80 με '90, τα πάρκα και τα ξέφρενα πάρτυ...

Ωραίες αναμήνσεις. Ξέραμε να διασκεδάζουμε, να χορεύουμε, να περνάμε καλά. Κάναμε πάρτυ, χορεύαμε, κάναμε ντράγκ σοου στο Αhududu, πολλά φλέρτ, καμάκια στην Kαλαχάρι. Έζησα  πολύ ωραία. Δεν υπήρχε το ιντερνετ που μας εγκλωβίζει. Ήταν μια εποχή που όλα ήταν έντονα και ξέφρενα, μαλώναμε, φλερτάραμε, ναρκωτικά, ποτά, όλα σε πολύ μεγάλες δόσεις, αστυνομία, κυνηγητά, όλα αυτό το σκηνικό που το Αhu που  ήταν στέκι μας και μπαινοβγαίναμε και μια εκεί, μια απέναντι στο πάρκο.

Στα μαγαζιά ήσουν η χαρά του παρτυ με πολύ καλή ενέργεια δηλαδή και καλή διάθεση πάντα και με την εμφάνιση πολλές φορές.

Μ' αρέσει Γιώργο  να περνάω καλά, το ξέρεις αυτό, δε μ' αρέσει η μιζέρια, θέλω να απολαμβάνω την κάθε στιγμή, να χαίρομαι στο φαγητό, στο ποτό, στο χορό, στον έρωτα. Δεν βγαίνω πια τόσο συχνά λόγω δουλειάς, αλλά βγαίνω, θέλω να έχω φίλους και να περνάω καλά .

Έκανες και κάποιες εμφανίσεις διαφορετικές από τις συνηθισμένες, τι έλεγε ο κόσμος;

Ναι, τα ρούχα εκείνα ήταν λίγο ντράγκ, ήταν στην λογική του ντραγκ σοου. Σε κάποιους αρέσανε πολύ, ήταν τούλια, δερμάτινα, σε άλλους φαίνονταν περίεργα, υπερβολικά. Εντάξει το ρούχο δεν μπορεί να αρέσει σε όλους. Όλοι έχουμε το δικό μας στυλ. Δεν με άγγιζαν τα αρνητικά σχόλια, γιατί δεν έπαιζα θέατρο, δεν ήταν κάτι ψεύτικο, ήμουν εγώ και δε με ενοχλούσε, ας λέγανε ό,τι θέλανε.

Δεσμό έχεις;

Αυτήν την περίοδο όχι, αλλά πολύ θα 'θελα, θέλω να ερωτευτώ ξανά. Κάτι που να με γεμίζει.

Δε θα ξεχάσω πριν πολλά χρόνια που σε είδα σε μια πρεμιέρα μιας διασκευής της ταινίας Σταχτοπούτα με το αγόρι σου, και μου είπες ότι είναι το αγαπημένο σου παραμύθι.

Ναι, είναι το αγαπημένο μου παραμύθι, που συμβολίζει τη μεταμόρφωση, τη μαγεία, έστω και αν αυτή η μεταμόρφωση είναι για μια ώρα. Για ένα πλάσμα σαν εμένα, η μία ώρα είναι μια ολόκληρη ζωή. Νιώθω μερικές φορές Σταχτοπούτα.

Ο χρόνος που περνάει σε τρομάζει; Το γήρας, η μοναξιά;

Όχι, εντάξει δε θα χαιρόμουν να έχω ρυτίδες, αλλά συμβιβάζομαι με το χρόνο. Αν ζήσεις τα χρόνια σου γεμάτα και έντονα, να κάνεις ό,τι θέλεις και λαχταράς,  όπως εγώ που τα έζησα τα χάρηκα, τώρα ωριμάζω και δε με ενοχλεί. Και η μοναξιά δε με τρομάζει, ούτε με ενοχλεί. Καθόλου, ίσα ίσα από μια βαρετή παρέα και σχέση που δε σε καταλαβαίνει, δεν έχεις επικοινωνία, προτιμώ τη μοναξιά.

Ποιος είναι ο ιδανικός άντρας για σένα;

Κάποιος που να μην ντρέπεται για μένα. Που να με αγαπήσει γι' αυτό που πραγματικά είμαι.

Θα ήθελες να αλλάξεις κάτι στη ζωή σου;

Όχι, πάλι τα ίδια θα έκανα και θα κάνω, δε θέλω να αλλάξω κάτι.

Φίλους έχεις;

Όχι πια, μόνο γνωστούς πια.  Πλέον ο άνθρωπος δε δίνει σημασία στη φιλία και στις ανθρώπινες σχέσεις, ασχολείται με τον εαυτό του και τα προβλήματά του, δεν τον νοιάζει τι κάνει ο φίλος του και οι γυρω του, έτσι το νιώθω πια. Χάθηκε η ζεστασιά, το αγαπησιάρικο ενδιαφέρον.

Οι γονείς σου ζουν; Έχετε επαφή;

Ναι, πηγαίνω κάθε εβδομάδα, τη μαμά την κάνω και μανικιούρ - πεντικιούρ, την κουρεύω.

Πώς σε φωνάζουνε;

Μάκη, όχι Μακουέλ, αλλά μικρό όταν έκανα αταξίες με φώναζε “πουτανίτσα, μωρή κακομαθημένη εγωίστρια”. Με μάλωνε πάντα στο γυναικείο. Αλλά με έχουν δεχτεί και αποδεχτεί και τους ευγνωμονώ γι' αυτό. Δεν ξέρω τώρα πού θα ήμουν και τι θα 'κανα χωρίς αυτούς.

Τι όνειρα έχεις;

Να είμαι καλά επαγγελματικά  και να βρω έναν άνθρωπο να με γεμίζει και να είμαι μαζί του. Και να έχω καλούς φίλους γύρω μου.

( Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Screw)