Συνεντεύξεις αγίων του δρόμου Ανθρώπων που βασάνισαν το μυαλό μου. Γεγονότα και καταστάσεις που άφησαν για κάποιο λόγο το στίγμα τους
Σάββατο 28 Μαΐου 2016
Αστικοί μύθοι: Μια σύγχρονη εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας
Το γήπεδο της ομάδας Αστραπή Δενδροποτάμου κρύβει μια ιστορία από το παρελθόν που είχε απασχολήσει τις εφημερίδες και τα περιοδικά στις αρχές της δεκαετίας του 80. Τα αποδυτήρια της ομάδας είχαν γίνει για ένα διάστημα η ερωτική φωλιά ενός ζευγαριού. Η μητέρα του αγοριού δεν ήθελε την νύφη. Το ζευγάρι κλέφτηκε και εγκαταστάθηκε κρυφά στα αποδυτήρια. Μέρες μετά η κοπέλα βρέθηκε νεκρή μέσα στο κτίριο και το αγόρι έξω στο δρόμο. Αποτελεί μυστήριο το αν αυτοκτόνησαν και μετά το μετάνιωσαν ή αν η κοπέλα έδωσε δηλητήριο στο αγόρι και σε κάθε περίπτωση αυτός σύρθηκε έξω για να ζητήσει βοήθεια. Κάποιοι μίλησαν και για ενδεχόμενη δολοφονία.
Η ιστορία που θυμίζει σύγχρονη εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας συζητήθηκε πολύ και απασχόλησε τους κατοίκους. Αργότερα κάποιοι είπαν ότι βλέπανε συχνά το ζευγάρι να κάνει την εμφάνιση του μέσα στο χώρο των αποδυτηρίων γιατί δεν μπορούσε να ησυχάσει η ψυχή τους. Ο χώρος διαβάστηκε, έγινε αγιασμός, τα αποδυτήρια γκρεμίστηκαν για να εξορκιστεί μια και καλή το κακό και στην θέση τους κτίστηκαν καινούργια.
Το φάντασμα του ζευγαριού, μετά από αυτό, δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά.
Τρίτη 17 Μαΐου 2016
Η λάμψη μιας Αστραπής στον Δενδροπόταμο
Από Γιώργος Τσιτιρίδης -
Κυριακή 15 Μαΐου 2016
Οι ζωές των άλλων: Βίος και πολιτεία του Δημήτρη Τσιάλα
Είχα διαβάσει πριν χρόνια ένα από τα βιβλία του «Τα αλάνια του Βαρδαρίου» και είχα ενθουσιαστεί. Δεν ήταν το μοναδικό βιβλίο του που μου άρεσε. Είχα κάνει μια απόπειρα να τον βρω και να τον γνωρίσω. Πέρασαν 2-3 χρόνια και παρά τις προσπάθειες δεν κατάφερα τίποτα, μέχρι που ένα απόγευμα ήρθε από μόνος του μπροστά μου και έμελλε η γνωριμία να καταλήξει σε μια πολύ καλή φιλία. Και πού αλλού θα μπορούσα να είχα συναντήσει έναν συγγραφέα που περιγράφει με τόση γλαφυρότητα τα αλάνια; Μα στον Βαρδάρι φυσικά. Αυτός είναι ο αγαπητός μου φίλος Δημήτρης Τσιάλας, ένας συγγραφέας όχι και τόσο γνωστός, μάλλον λίγο αδικημένος που σίγουρα αξίζει τον κόπο η πόλη της Θεσσαλονίκης να τον ξανανακαλύψει.
Από Γιώργος Τσιτιρίδης
Τρίτη 3 Μαΐου 2016
Η ιστορία του απαγορευμένου γκέι περιοδικού "Μπανάνες", όπως τη διηγείται ο δημιουργός του
Γνωστός στην πόλη της
Θεσσαλονίκης τα τελευταία 30 χρόνια μέσα από την θεατρική και κινηματογραφική
του πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και
παραγωγός ο Αχιλλέας Ψαλτόπουλος υπήρξε επίσης και ο εκδότης του πρώτου γκέι
περιοδικού σεξουαλικής απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης με τίτλο «Μπανάνες» το
1980. Το έντυπο ξεσήκωσε θύελλα
αντιδράσεων, κατασχέθηκε , έφτασε στα δικαστήρια και έμεινε στην ιστορία ως το
πρώτο περιοδικό με το ένα και μοναδικό τεύχος το οποίο μέχρι σήμερα παραμένει
κλασικό και συλλεκτικό. Η ομάδα του εντύπου παράλληλα με τη ΑΜΟΘ και το ΑΚΟΕ της Αθήνας
αποφάσισε πριν 36 χρόνια να σπάσει την σιωπή και να δώσει μια γροθιά στον συντηρητισμό της συμπρωτεύουσας. Αυτή είναι η
ιστορία της.
Ο Αλέξης κάνει τους νεκρούς όμορφους
Ο Αλέξης είναι ένας νέος που από τα 19 του δουλεύοντας στο
μεγαλύτερο γραφείο κηδειών της Ελλάδος
καλλωπίζει και φροντίζει με σεβασμό τους ανθρώπους πριν πάνε στην τελευταία τους κατοικία.
Γιώργος Τσιτιρίδης
Φωτογραφίες Γιώργος
Στριφτάρης (striftaris.com)
Εντερλέζι: Η γιορτή των Τσιγγάνων
Από Γιώργος Τσιτιρίδης -
Ο ερχομός της άνοιξης ήταν για τους ανθρώπους πάντα ένα γεγονός μεγάλης σημασίας. Το χειμώνα η φύση πεθαίνει αλλά την άνοιξη ανασταίνεται. Οι γεωργοί μπορούν πλέον να ασχοληθούν με τις αγροτικές εργασίες να φροντίσουν για την σοδειά τους, οι κτηνοτρόφοι να πάνε σε μέρη μακρινά για τη βοσκή των ζώων και τα ταξίδια για κάθε είδους εμπορική δραστηριότατα είναι λόγο καιρού περισσότερο ευνοϊκά και εύκολα.
Και ο Θεός έπλασε τους τσιγγάνους…
Από Γιώργος Τσιτιρίδης -
Το μεγαλύτερο επίτευγμα των τσιγγάνων είναι σίγουρα το γεγονός ότι μετά από εκατοντάδες χρόνια περιπλανήσεων, διώξεων, φυλακίσεων, βασανιστηρίων και θανάτων και παρ όλα τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις που ακόμα τους κατατρέχουν διέσωσαν την γλώσσα, την κουλτούρα, τον πολιτισμό τους και κατάφεραν να επηρεάσουν και να επηρεαστούν από κάθε χώρα που τους υποδέχτηκε και έγινε πατρίδα τους. Σαν σήμερα (αλλά και κάθε μέρα) γιορτάζουν την περηφάνια τους.
Η Θεσσαλονίκη περπάτησε στα βήματά τους
Από Γιώργος Τσιτιρίδης -
Εικόνες: Γιώργος Τσιτιρίδης Για τρίτη συνεχή χρονιά ο Δήμος Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με το ΑΠΘ πραγματοποίησε την πορεία μνήμης για τους Θεσσαλονικείς εβραίους θύματα του ολοκαυτώματος. Πολύς ήταν ο κόσμος που συγκεντρώθηκε από νωρίς γύρω από το μνημείο του ολοκαυτώματος στην Πλατεία Ελευθερίας το μόνο που θυμίζει πια ότι αυτό ήταν το σημείο αφετηρίας της εξόντωσης των εβραίων συμπολιτών μας.
Μια παλιά μου δασκάλα, μια αγκαλιά από παιδιά και μια απουσία
Εικόνες: Γιώργος Τσιτιρίδης
Το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ είναι ένα από αυτά τα γεγονότα της πόλης που μπορώ να πω ότι το έχω ζήσει από την γέννηση του. Θυμάμαι ταινίες που έχω δει και μου έκαναν τόση εντύπωση που δεν τiς ξέχασα ποτέ, ακόμα και σε ποιες αίθουσες είδα τι, μπορώ να θυμηθώ, με ποιον ήμουνα και πότε σταμάτησα να βλέπω ταινίες με κάποιον φίλο που έχουμε πλέον χαθεί. Το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ ενηλικιώθηκε φέτος, όπως εγώ είχα ενηλικιωθεί ήδη όταν αυτό ξεκίνησε. Αυτό κλείνει τα 18 και εγώ πλέω οδεύω στα 38 μου. Αν και δεν έχει τον όγκο του μεγάλου φεστιβάλ της πόλης μας εντούτοις έχει ένα ιδιαίτερο βάρος και είναι σημαντικό διότι δίνει βήμα σε έλληνες και ξένους καλλιτέχνες να εκφραστούν μέσα από ένα ιδιαίτερο είδος κινηματογράφου που παίζει με την έννοια της αλήθειας – του ντοκουμέντου – και εμένα με γοητεύει αυτή η αίσθηση της πραγματικότητας, το ξεγύμνωμα της αλήθειας.
Το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ είναι ένα από αυτά τα γεγονότα της πόλης που μπορώ να πω ότι το έχω ζήσει από την γέννηση του. Θυμάμαι ταινίες που έχω δει και μου έκαναν τόση εντύπωση που δεν τiς ξέχασα ποτέ, ακόμα και σε ποιες αίθουσες είδα τι, μπορώ να θυμηθώ, με ποιον ήμουνα και πότε σταμάτησα να βλέπω ταινίες με κάποιον φίλο που έχουμε πλέον χαθεί. Το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ ενηλικιώθηκε φέτος, όπως εγώ είχα ενηλικιωθεί ήδη όταν αυτό ξεκίνησε. Αυτό κλείνει τα 18 και εγώ πλέω οδεύω στα 38 μου. Αν και δεν έχει τον όγκο του μεγάλου φεστιβάλ της πόλης μας εντούτοις έχει ένα ιδιαίτερο βάρος και είναι σημαντικό διότι δίνει βήμα σε έλληνες και ξένους καλλιτέχνες να εκφραστούν μέσα από ένα ιδιαίτερο είδος κινηματογράφου που παίζει με την έννοια της αλήθειας – του ντοκουμέντου – και εμένα με γοητεύει αυτή η αίσθηση της πραγματικότητας, το ξεγύμνωμα της αλήθειας.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν και δεν ήταν….
Από Γιώργος Τσιτιρίδης -
Εικόνες: Από την ταινία “Sam Roma – Είμαστε Τσιγγάνοι” της Μαρίνας Δανέζη
Μια φορά και έναν καιρό πριν ακόμα ανακαλυφθεί o κινηματογράφος η τηλεόραση και ο υπολογιστής μια από τις πιο διαδεδομένες μορφές ψυχαγωγίας, ειδικά στην επαρχία και στους νομαδικούς μετακινούμενους πληθυσμούς, ήταν η αφήγηση ιστοριών και τα παραμύθια. Το χειμώνα γύρω από το τζάκι, στην αυλή και τις πλατείες τα καλοκαίρια, το βράδυ γύρω από την μεγάλη φωτιά, εκεί που μαζευόντουσαν όλοι μετά το τέλος της ημέρας για να συζητήσουν μεταξύ τους. Αυτή η τόσο διαδεδομένη συνήθεια του παρελθόντος και ο νομαδικός τρόπος ζωής των τσιγγάνων γέννησαν το λεγόμενο τσιγγάνικο παραμύθι.
Το Σαμπάτ και η σεφαραδίτικη κουζίνα στη Θεσσαλονίκη
Είναι γνωστή η σχέση του Εβραϊσμού με την Θεσσαλονίκη. Οι Σεφαραδίτες Εβραίοι άφησαν ανεξίτηλα την σφραγίδα τους στην πόλη που η φήμη της έφτασε τόσο μακριά που για πολλούς ήταν γνωστή με την ονομασία «Μητέρα του Ισραήλ» και «Δεύτερη Ιερουσαλήμ». Οι εβραίοι για εκατοντάδες χρόνια έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην δημιουργία και στην ανάπτυξη της πόλης όπως και στην αρχιτεκτονική μορφή που έχει σήμερα. Συνέβαλαν στο εμπόριο, την εκπαίδευση και την κουλτούρα της. Η πλούσια παρουσία των εβραίων που στιγμάτισε για πάντα την πόλη μας υπέστη σοβαρό πλήγμα κατά την διάρκεια της ναζιστικής κατοχής όταν η πλειοψηφία τους εκτοπίζεται στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης για να μην επιστρέφει ποτέ. Από τους 50.000 Εβραίους και Εβραίες της Θεσσαλονίκης προπολεμικά, οι περίπου 1.500 επιζήσαντες επέστρεψαν στην πόλη τους και βρήκαν κατεστραμμένες τις περιουσίες τους ναούς και τα νεκροταφεία τους.
Οι ζωές των άλλων: Οι τσιγγάνες που αλλάζουν
Η περιοχή του Δενδροποτάμου ανήκει στον Δήμο Μενεμένης στη
Θεσσαλονίκη. Στον Δενδροπόταμο ζουν περίπου 3000 κάτοικοι εκ των οποίων
τα 2/3 είναι Έλληνες Ρομ και οι υπόλοιποι είναι Έλληνες μη Ρομ καθώς και
ένα μικρό ποσοστό προσφύγων Πόντιων. Οι Ρομά ήταν οι πρώτοι κάτοικοι
που εγκαταστάθηκαν στο Δενδροπόταμο, μετακινούμενοι από τα παράλια της
Μ. Ασίας κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής καταστροφής.Ο Σύλλογος
Ελληνίδων γυναικών Ρόμ ιδρύθηκε το 2002 από γυναίκες που ήθελαν να
βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των οικογενειών τους αποκτώντας φωνή και
διεκδικώντας τα δικαιώματά τους. Αν και αντιμετωπίστηκαν με δυσπιστία
στην αρχή, παρ όλες τις δυσκολίες που συνάντησαν, το έργο τους
αναγνωρίστηκε και αποτελούν αδιαμφισβήτητα από τους ελάχιστους συλλόγους
στον Δενδροπόταμο με τόσες δραστηριότητες. Η Πρόεδρος, Γιαννούλα Μάγγα,
μας μιλάει για την προσπάθεια τους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)