ΔΗΜΟΣ ΣΑΡΑΠΑΡΗΣ

Του Γιώργου Τσιτιρίδη 

Φωτογραφίες Γιώργος Στριφτάρης 

Από τα διυλιστήρια Ασπροπύργου στα καράβια και από εκεί πάλι στην Αθήνα, γνωστός εδώ και χρόνια σε όλους ως η ψυχη του “Test me”, ο Δήμος έχει να μας πει πολλά για τότε και για σήμερα.

Δήμο, πού γεννήθηκες και πέρασες τα παιδικά σου χρόνια;

Η καταγωγή μου εμένα είναι από ένα χωριό της Δράμας. Εκεί τελείωσα το εξατάξιο Γυμνάσιο, τότε δεν είχαμε Λύκειο. Πέρασα ωραία παιδικά χρόνια.

Πότε έγινε η σεξουαλική σου αφύπνιση;

Μικρός, δε μπορώ να κάνω συγκεκριμένη την ηλικία, αλλά ήμουν μικρός. Γενικά είχα έντονη σεξουαλικότητα. Σαν παιδιά μεταξύ μας, με το που ανακαλύψαμε την σεξουαλικότητά μας, εκτονωνόμασταν όπου και όπως βρίσκαμε, με αγόρια και με κορίτσια.

Τότε δε σε φόβιζε αυτό; Δεν σου λέγανε ότι είναι κάτι κακό;

Δεν το συνειδητοποιούσαμε, γιατί ήμασταν μικροί. Ξέραμε ότι είναι κακό βέβαια, όπως ήταν κακό να πας και με μια κοπέλα, τότε δεν υπήρχε διαχωρισμός στο φύλο, ήταν γενικά το σέξ κακό.  Η μάνα  μου  έλεγε πάντα: «Μακριά από τα κορίτσια, μακριά από τα κορίτσια!», που να το 'ξέρε ότι θα απομακρυνθώ τελείως. Φοβόνταν οι κακόμοιρες μη μπλέξουμε και παντρευτούμε μικροί.

Πήγες με γυναίκες;

Ναι, έχω πάει με αρκετές ως τα 30 μου, άντε 33. Στην εφηβεία είχαν όλοι οι φίλοι μου γκόμενα, έπρεπε και εγώ να έχω μια γκόμενα. Δε με τρέλαινε αυτή η κατάσταση βέβαια. Δεν το κυνηγούσα κιόλας, αλλά αφού παίζαμε πρώτα με τη γκόμενα, λίγο μετά πηγαίναμε και κάναμε ό,τι κάναμε με το φίλο μας και το ευχαριστιόμασταν. Ήταν εκτόνωση σεξουαλική τότε. Μια εποχή δε μας ένοιαζε με τι θα κάναμε σεξ, αρκεί να κάναμε σεξ. Ήταν οι συγκυρίες, ήταν πολλά. Δεν υπήρχε προβληματισμός και άγχος.

Είχες κρούσματα βίας και κραξίματα στο πρόσωπο σου;

Όχι, ποτέ.

Κάποιος άλλος που να ήταν φανερός και να ήταν ο πούστης του χωριού υπήρχε; Πως ήταν η κατάσταση γι' αυτόν;

Ναι υπήρχε. Δεν τον κράζανε τόσο, όσο δεν τον κάνανε παρέα. Έκανε μόνο παρέα με κάποια κορίτσια. “Ο κοριτσάς” τον λέγαμε τότε.

Τον έκραζες και εσύ;

Όχι, απλά η συμπεριφορά του με ξένιζε λίγο. Μετά τον επέβαλα και τον καθιέρωσα εγώ, σε μια κλειστή παρέα που είχαμε και δε θα έμπαινε διαφορετικά με τίποτα, γιατί δεν τον θέλανε.

Κατεβαίνεις κάποια στιγμή Θεσσαλονίκη…

Για φροντιστήριο, για να μπω στην Φιλοσοφική.

Και τι φροντιστήριο έκανες τελικά;

Σεξολογίας(γέλια). Έκανα κάποια φροντιστήρια, με έβλεπε το φροντιστήριο πού και πού, αλλά μετά άσ' τα να πάνε. Ήταν φανταστική τότε η Θεσσαλονίκη, το 1974 -75,  ήταν πραγματικά ερωτική πόλη, δεν ξέρω αν παραμένει. Είχε πολύ ωραία αγόρια στη Θεσσαλονίκη. Είχα και έναν έρωτα τρελό τότε, με μια μπάμια. Τέτοια μπάμια δεν έχω ξαναδεί, τώρα που τη σκέφτομαι… Τότε δε με ένοιαζε.

Με ποιους έκανες παρέα τότε; Ποιους γνώρισες;

Η πιο διάσημη εκείνη την εποχή ήταν η Δαλιδά, μια εντελώς κραγμένη τρελή αδελφή, ψηλή, εντυπωσιακή, με μια τεράστια κωλάρα, η οποία με ξεζούμιζε τρεις φορές τη μέρα, ξεπεταρούδι εγώ τότε. Πρώτα κάναμε σεξ, μετά γίναμε φίλες. Η Κατίνα η γιατρέσα, φοιτήτρια ιατρικής  τότε, η Πουλχερία πρώην καλόγερος, η Τάνια, μια πανύψηλη, με ναυτιλιακά ασχολιότανε, η Λουκία... Δεν ξέρω, υπάρχουν αυτές ακόμα;

Η Λουκία ναι.

Α, υπάρχει ακόμα η Λουκία, ε; Η οποία ήθελε να με πηδήξει εμένα, πήγαμε επίσκεψη στο σπίτι της με ένα φίλο μου και με κυνήγαγε η Λουκία να με γαμήσει, αλλά τη γλίτωσα.

Στην Αθήνα πως κατέληξες; Γιατί έφυγες από τη Θεσσαλονίκη;

Δεν πέρασα φυσικά στη Φιλοσοφική, φυσικό κι επόμενο ήταν. Στην Αθήνα κατέβηκε ένας φίλος μου συμμαθητής, γκέι και αυτός, δούλευε, και τότε δίνανε εξετάσεις για φυσιοθεραπεία. Κατέβηκα να δώσω εξετάσεις και φυσικά να σου πω ότι και εκείνες τις εξετάσεις δεν τις πέρασα. Μ' άρεσε όμως η Αθήνα και έμεινα εδώ. Έχει κάτι που σε κρατάει, είναι πλανεύτρα, δε σε αφήνει να φύγεις εύκολα.

 

Πως ήταν τότε στην Αθήνα;

Όρεξη να έχεις, να γνωρίζεις κόσμο, μιλάμε τα σπίτια μας ήταν κέντρο διερχομένων. Τα γκέι μαγαζιά τότε ήταν στην Πλάκα. Ξεκινούσαν με το “Μύκονος”, χαμηλά πριν τα σκαλάκια τα γνωστά τα κεντρικά. Ήταν πολύ όμορφο μπαράκι, γραφικό. Πιο πάνω συναντούσες το μόνο boys'  bar της εποχής, το Veo, πηγαίνανε τσολιάδες, λοκατζήδες και είχε ηλικιωμένους πελάτες, γι' αυτούς πηγαίνανε. Εμείς τότε περνούσαμε απ έξω και ούτε γυρνούσαμε να το κοιτάξουμε, δε μας ενδιέφερε. Πιο πάνω στη γωνία ήταν το “Peg bar”  στη γωνία της Θόλου. Πιο κάτω ήταν κάτι μπουάτ, μετά το “Γιάννης bar”, το “Βαγγέλης bar”, τα “Ζώδια”.

Τότε τι κόσμος πήγαινε στα μπάρ; Μόνο γκέι;

Και γκέι, αλλά και παιδιά που δεν ήταν γκέι, αλλά ήθελαν να πάνε με γκέι, γιατί ήταν γι' αυτούς μια διέξοδος. Η πρώτη εμπειρία των αγοριών παλιά ήταν με γκέι, ακόμα και γκόμενα να είχαν, ήταν δύσκολο να πηδήξουν. Τα αγόρια τότε τα εκπαιδεύανε οι γκέι, ήταν το πιο εύκολο, γνώριζες έναν γκέι και πήγαινες. Αυτή η εποχή τελείωσε, πάει. Και στην επαρχία βέβαια τότε το ίδιο συνέβαινε, ίσως όχι τόσο πολύ, γιατί ήταν μικρός ο κύκλος. Μετά, μια άλλη συχνή περίπτωση ήταν οι στρατιώτες. Όπου είχε στρατόπεδα ή συχνάζανε φαντάροι, πηγαίνανε και οι γκέι και έτσι γινόντανε τα πράγματα τότε.

Από τα άτομα τότε στην Αθήνα, με ποιους  έκανες παρέα, ποιους γνώρισες;

Σχεδόν όλοι γνωριζόμασταν, ήταν πιο μικρή η  Αθήνα και όχι τόσο διευρυμένη. Το κέντρο ήταν η πλατεία Βικτωρίας, η Ομόνοια, το Κολωνάκι, η Πλάκα, το Σύνταγμα, η Φωκίωνος Νέγρη, αυτά ήταν τα μέρη. Τότε γνώρισα πολύ καλά τη Μπέττυ, την Πάολα, πολλά χρόνια πριν, από τότε που ήταν ναυτικός στα καράβια, και την Αλόμα, αλλά ελάχιστα. Με τον Ιόλα είχαμε γνωριστεί και πήγαμε σπίτι του μέσω της περιβόητης Κάλλας, με την οποία έκανε ένα διάστημα κολλητή παρέα. Γνώρισα επίσης το  Χρήστο Ρούσο και τον Ανέστη. Ο Χρήστος ήταν ένα πολύ όμορφο παιδί, ο Ανέστης από την άλλη κακάσχημος, κοντός και χοντρός. Απορούσαμε τι του έβρισκε ο Χρήστος και πώς τον ερωτεύτηκε. Εγώ τα είχα τότε με το φίλο του Ανέστη από την Καλαμάτα. Ερχότανε και πηγαίναμε στο σπίτι και εμείς, γιατί συγκατοικούσαν οι ναύτες. Έχω πάει στο σπίτι που έγινε ο φόνος δηλαδή. Είναι να απολυθεί ο Ανέστης λοιπόν και ο Χρήστος να έχει σαλτάρει, έλεγε “Θα τρελαθώ, τι θα κάνω άμα φύγει;”. Του έλεγα “Έτσι είναι, ο φαντάρος απολύεται και φεύγει”. Πάντως όλα αυτά που είπανε, ότι τον προωθούσε σε πορνεία, είναι σαχλαμάρες, τίποτα από αυτά δεν έγινε...

Εσύ που έκανες φαντάρος;

Στο Πολύκαστρο μαυροσκούφης, εκεί να δεις τι γινότανε, φοβερά πράγματα. Εκείνη την εποχή θερίζαμε πούτσες.

Οι γονεις και τα αδέλφια σου ξέρανε;

Μια περίοδο που είχα ερωτευτεί και δεν μπορούσα να ελέγξω την κατάσταση, λέω σε ένα φίλο “Δε με νοιάζει, πάνε πες τους ότι δεν μπορώ να φύγω από Αθήνα να πάω να λείψω μια βραδιά, γιατί είμαι ερωτευμένος με έναν. Να πας  να τους πεις  ότι είμαι γκει.» και αυτό γιατί σταμάτησα να πηγαίνω και ανησυχήσανε... Δεν το πίστεψαν, σηκώθηκαν, κατέβηκαν Αθήνα, μου λένε “Πού παρασύρθηκες, πού έμπλεξες, σε συμμορίες, σε ναρκωτικά;”. Αυτό ήταν, δεν έγινε ξανά συζήτηση.

Πως ήταν εκείνα τα χρόνια; Ήταν δύσκολο να είσαι γκέι;

Ένα θα σου πω. Για να πας να νοικιάσεις σπίτι, έπρεπε να βάλεις τα πιο σοβαρά ρούχα που είχες, να πάρεις το πιο σοβαρό σου ύφος, γιατί αν καταλαβαίνανε ότι είσαι γκέι, δε σε βάζανε μέσα στο σπίτι. Υπήρχε ρατσισμός και ήταν πολύ δύσκολο. Ό,τι  έκανες, το έκανες κρυφά.

Ισχύει ότι γι' αυτό το λόγο κάποιοι γκέι γινόντανε τραβεστί, χωρίς να το θέλουν πραγματικά;

Ναι, για λόγους οικονομικούς. Όταν  κάποιος φαινόταν ότι είναι γκέι, δεν έβρισκε δουλειά. Εδώ ακόμα και σήμερα συμβαίνει. Όταν διαπίστωναν ότι είναι γκέι, τον έδιωχναν από την δουλειά. Το φουστάνι το βάλανε κάποιοι από ανάγκη, αλλά και  από φυγοπονία, από τεμπελιά, υπήρχε και αυτό.

Εσύ από δουλειές τι έκανες;

Τα πάντα. Κάτσε να απαριθμήσω, πωλητής στου Σγούρδα στην Αιόλου με υαλικά, στο Πλαίσιο, όταν ήταν ένα μαγαζί μια τρύπα και δεν υπήρχε άλλο, στα διυλιστήρια Ασπροπύργου, μετά έφυγα στα καράβια και ταξίδεψα σε όλον τον κόσμο, Αμερική, Ευρώπη, Ασία, για χρόνια. Ύστερα κατέληξα εδώ.

Το “Τest me” πώς ήρθε στην ζωή σου;

Ήμουν πελάτης, το είχε ένας άλλος πριν από μένα και σε κάποια στιγμή το πουλούσε.  Για  χρόνια δεν το έπαιρνε κανείς και κάποια στιγμή λέω “Δεν το παίρνω;”. Εκείνη την εποχή δεν έμπαινε άνθρωπος, ήταν ρίσκο να το πάρω, παλαιότερα όμως είχε δουλέψει πάρα πολύ καλά. Αλλά λέω “Δεν βαριέσαι, θα το πάρω και ότι θέλει ας γίνει και ας βγάζω ένα μεροκάματο...” αλλά δόξα τω Θεώ πήγε καλά.

Πόσα χρόνια το έχεις;

Τα δικά μου είναι 12 χρόνια

Τι μαγαζί είναι το “Τest me”;

Πώς θα το έλεγα ε; Το “boys' bar” δεν μου λέει κάτι, όλα boys' είναι. “Μπαρ γνωριμιών”; Δεν ξέρω, θα προτιμούσα “gay bar”, αν και δεν τα λέτε έτσι. Εσείς τα βλέπετε διαφορετικά τα πράγματα, γιατί είστε ακόμα νέοι. Όταν όμως περάσουν τα χρόνια, παύεις να αρέσεις στον άλλον. Αυτοί που σήμερα πάνε με παιδιά και πληρώνουν, κάποτε ήταν και αυτοί νέοι και είχαν σχέσεις με άλλους γκέι. Άρα για μένα είναι γκέι μαγαζί και όχι ψωνιστράδικο. Έρχονται και άτομα που δεν έρχονται γι' αυτό.

Νιώθεις ότι επιτελείς και κοινωνικό έργο, καλύπτοντας την ανάγκη κάποιων ανθρώπων για επικοινωνία;

Όχι, όχι βέβαια, τι κοινωνικό έργο καλέ, δουλειά είναι! Υπάρχουν διέξοδοι. Αν δεν ήταν εδώ, θα ήταν άλλου.

Τα παιδιά αυτά, αν δεν είχανε για κίνητρο το χρήμα, θα πηγαίνανε με άντρες ή το κάνουν μόνο για τα λεφτά;

Όχι, δεν νομίζω, πολύ ελάχιστα από αυτά τα παιδιά συνεχίζουν να έχουν μια σταδιοδρομία ως γκέι, και αυτοί είναι κάποιοι που συμπληρώνουν με αυτόν τον τρόπο το εισόδημα τους. Ξέρω παιδιά που ξεκινήσανε μικρά ως τεκνά και συνεχίσανε να είναι γκέι, αλλά και παιδιά που εμφανίζονται και όταν πιάσουν μια δουλειά και απασχολούνται, εξαφανίζονται και δεν έρχονται ξανά, είναι δηλαδή μια προσωρινή κατάσταση γι' αυτούς.

Έχεις ακούσει αρνητικά σχόλια για την ύπαρξη τον boys' bar και των μπερντότσολων;

Υποκρισία υπάρχει. Βλέπεις τον ίδιο κόσμο που σνομπάρει αυτά τα τεκνά, όταν βρίσκει την ευκαιρία, να θέλει να πέσει πάνω τους να τα φάει. Αυτό μου κάνει εντύπωση, κατηγορούν πρώτα και μετά λυσσάνε. 

 

Συνήθως τα παιδιά είναι αλλοδαποί, ενώ παλιά ήταν Έλληνες. Γιατί οι Έλληνες έφυγαν από το χώρο;

Είναι πολλοί οι λόγοι. Εκτός από ότι σήμερα πλέον είμαστε πιο ασέξουαλ από παλιά ως Έλληνες, το πρώτο που τους απέτρεψε και τους απομάκρυνε ήταν το aids. Σε βλέπανε και, αν διαπίστωναν ότι είσαι γκέι, αλλάζανε πεζοδρόμιο. Έπεσε όλο το βάρος στους γκέι, ότι αυτοί το έχουν. Εκεί  που μας κυνηγούσαν για γνωριμία, μετά δε θέλανε να μας δούνε. Εκεί ήταν που κοπήκαν μαχαίρι τα παιδιά από τα μαγαζιά. Ήταν δύσκολη εποχή, τρομοκρατήθηκε πολύ κόσμος, μέχρι αυτοκτονίες έχουμε ζήσει. Έβγαζαν ένα σπυράκι, νομίζανε ότι το έχουν, δεν υπήρχε καν ενημέρωση, μονοί τους βγάζανε συμπεράσματα. Αυτοκτόνησε και κόσμος που δεν είχε καν, αλλά νόμιζε ότι έχει. Πέρασε ο καιρός, αλλά εκείνα τα αγόρια δεν γύρισαν ποτέ. Ένα άλλο είναι ότι από τα 13 πια ο άλλος έχει γκόμενα και οι γκόμενες γαμιούνται από τα 15, δεν έχει λόγο ο άλλος να έρθει σε εμάς. Είναι και κορεσμένα σεξουαλικά και από υλικά αγαθά. Ήρθε και το ιντερνετ και κάνουν πια και αυτό το σεξ που την παίζουν από την μια μεριά της οθόνης και από την άλλη. Αποφεύγουν  ακόμα και τη γνωριμία, την επαφή.

Τα μπερντότσολα πόσο επικίνδυνα τα θεωρείς;

Κοίταξε, αυτά που πάνε στα μπάρ εκτίθενται, τα βλέπουν, ξέρουν με ποιον έφυγε, είναι σπάνιο να είναι επικίνδυνα. Από εκεί και πέρα, επιλέγεις ποια παιδιά επιτρέπεις να μπουν μέσα στο μαγαζί. Αλλά μη νομίζεις ότι και εμείς είμαστε καλύτεροι, έχει και περιπτώσεις που κάνουμε εμείς άσχημα πράγματα. Ο άλλος πήρε ένα παιδί που δεν είχε μια, πήγανε στα Μέγαρα, καναν ό,τι κάνανε, το παράτησε και το άφησε να γυρίσει με τα ποδιά από τα Μέγαρα. Άλλες φορές  υπόσχονται πράγματα που δεν τηρούν και ο άλλος μπορεί να τσατιστεί. Κάνουν και οι δικοί μας τέτοιες μαλακίες δηλαδή.

Ως λαός είμαστε ρατσιστές;

Τελικά είμαστε ρατσιστές, ναι, αν και λέμε ότι δεν είμαστε. Σαν  γκέι τον βίωσα το ρατσισμό να πρέπει να κρύβεσαι, να καταπιέζεσαι, όταν πηγαίνεις στη δουλειά, στην οικογένεια, να μη σου ξεφύγει κάτι, να μην κάνεις καμιά αυθόρμητη κίνηση, να προσέχεις το ντύσιμο. Αλλά και τώρα με τους ξένους, θεωρούμε ότι είμαστε ο λαός ο εκλεκτός και ο προνομιούχος και περιφρονάμε λαούς που έχουν και αυτοί κουλτούρα. Δεν έχουμε μόνο εμείς κουλτούρα. 

Τι παράπονα σου κάνουν τα παιδιά για την Ελλάδα;

Ότι είμαστε ρατσιστές, ότι δεν τους υπολογίζουμε σαν ανθρώπους και ότι δεν έχουν παροχές για αυτά που πρέπει. Δεν παίρνουν άδεια παραμονής, δεν έχουν δουλειά, τους έχουν περιφρονημένους. Σε μια τέτοια κατάσταση πείνας και φτώχειας θα αναγκαστεί να κλέψει ο άλλος. Από την άλλη ούτε τους απελαύνουνε, αλλά ούτε παροχές τους δίνουνε.  Αλλά όχι ότι και εμείς δεν κάναμε εγκλήματα και διάφορα. Όταν πήγαμε Γερμανία, ας πούμε, λίγοι κλέβαμε;

Ποιοι είναι οι πιο καλοί γαμιάδες;

Οι Αλβανοί είναι κοντά σε μας στον τρόπο που κάνουν σεξ.

Οι πιο τρυφεροί;

Οι Ιρανοί και Ιρακινοί.

Φίλους από τη δουλειά έχεις κάνει;

Από θαμώνες πολλούς, τα παιδιά έρχονται και παρέρχονται, ποτέ δε μένουν.

Το ότι μεγαλώνεις και φεύγει η νεότητα σε ενοχλεί;

Ναι, με ενοχλεί από την άποψη ότι δε μπορώ να ανταποκριθώ επαρκώς σεξουαλικά. Μόνο γι' αυτό, για τίποτα άλλο.

Σχέδια για το μέλλον, όνειρα έχεις;

Σε αυτήν την ηλικία σταματάς να κάνεις όνειρα, στενεύουν τα όρια και τα περιθώρια, σκέφτεσαι πιο απλά πράγματα, πιο καθημερινά. Όνειρα κάνεις, όταν είσαι νέος.

Θα άλλαζες ποτέ την δουλειά σου για να κάνεις κάτι άλλο;

Όχι δε θα την άλλαζα, μ' αρέσει αυτή η δουλειά που κάνω. 

(Η συνέντευξη πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Screw)