Στον υπόγειο παράδεισο του El paso

Του Γ.Τσιτιριδη

Φωτογραφίες Μαρία Παυλίδου

Κατεβαίνεις τις σκάλες του El paso και σε λίγα δευτερόλεπτα  βρίσκεσαι σε μια άλλη δεκαετία. Ένα ταξίδι στο χρόνο μέσα στο παλαιότερο και ίσως ένα από τα μοναδικά εναπομείναντα μπιλιαρδάδικα –ουφάδικα στην Θεσσαλονίκη. Ο Χρήστος Παυλίδης με πείσμα και επιμονή κρατάει το el paso ανοιχτό όπως ακριβώς ήταν από την πρώτη  στιγμή που άνοιξε  και μας καλωσορίζει στον πιο χαρακτηριστικό αγαπημένο ρετρό στέκι της πόλης.

Χρήστο πες μου με λίγα λόγια την ιστορία του el paso   

Το μαγαζί ξεκίνησε το 1972 τότε που είχε τελειώσει η οικοδομή και το ανέλαβε ένας Αθηναίος ο οποίος ήρθε εδώ στην Βόρεια Ελλάδα και έκανε ένα μπιλιαρδάδικο γιατί αυτά τότε περπατούσαν πολύ στην Αθήνα και σου λέει δεν κάνω ένα και εδώ και βρήκε αυτό το υπόγειο, γιατί μόνο σε υπόγειο μπορείς να βρεις μεγάλο και οικονομικό χώρο,  γιατί τα μπιλιάρδα και τα πίνγκ –πόνγκ θέλουν μέτρα.  Μετά από 3-4 χρόνια το πούλησε σε κάποιους άλλους Θεσσαλονικείς οι οποίοι ήταν κακοπληρωτές στα ενοίκια. Ο χώρος ήταν του πατέρα μου που τους το νοίκιαζε , εγώ ήμουν Γερμανία και έπρεπε κάποιος να έρθει Ελλάδα – ήμασταν δύο αδέλφια-  για να είναι μαζί του. Βρήκε ως δικαιολογία ως κόλπο το μαγαζί και αφού τους έδιωξε ρωτούσε συνέχεια ποιος θα έρθει να το αναλάβει και ήρθα τελικά εγώ τον Φεβρουάριο του 1978 και το ανέλαβα. Υπήρχε η παλιά άδεια και την κρατήσαμε , με τα ίδια εργαλεία που έβαλαν αυτοί που το άνοιξαν το 1972 που ξεκίνησε απλά εμείς φτιάξαμε το μπάρ , περισσότερες τουαλέτες,  κάναμε έξοδο κινδύνου και έγινε πιο σύγχρονο μαγαζί για τις απαιτήσεις ασφάλειας του κόσμου.

Το όνομα el paso από πού το πήρε;

Το όνομα el paso το είχε δώσει ο αρχικός ιδιοκτήτης. Τότε στην Ελλάδα ήταν πολύ στην μόδα τα μαγαζιά να έχουν αυτά τα λατινογενή ονόματα. Παραδίπλα είχε ένα μαγαζί που υπάρχει ακόμα και είναι καφενείο το San Remo,  πιο πέρα το San Salvador, υπήρχε μαγαζί με το όνομα Αrgentina, Santa Monika. Έβλεπε ο ένας από τον άλλον και έκανε το ίδιο και από τότε έχουν μείνει αυτά τα ονόματα.

Τι κόσμος ερχότανε στο μαγαζί σου;

Ερχότανε όλη η Άνω Πόλη, παιδιά  από το 7^ο και το 3^ο Γυμνάσιο , οι κοπανατζήδες η ώρα 8 το πρωί. Ακόμα δεν είχα ανοίξει ήταν απ έξω και με περιμένανε. Εγώ τους τράβηξα  και λίγο από το αυτί και αποφάσισα να ανοίγω 10:00 η ώρα για να πηγαίνουν και στο σχολείο τα τσογλάνια να μην έρχονται κατευθείαν στο καφενείο. Αυτοί πηγαίνανε στα διπλανά και όταν άνοιγα ερχότανε εδώ.  Οπότε τα πρωινά είχα σχολεία. Βέβαια η αστυνομία το απαγόρευε, με κουβαλούσαν πολλές φορές αυτόφωρο  για τα πιτσιρίκια όμως ήταν και πολλά που δεν φαινότανε ότι δεν είναι 17 ετών. Ερχότανε φυσικά και φοιτητές, οι πιο μεγάλοι δηλαδή και τα παιδιά της γειτονιάς. Παίζανε και χαρτιά μπουρλώτ , κουν κάν, τζογαδόρικα δηλαδή. Ήταν ένα μαγαζί που ερχόσουν έπινες τον καφέ σου και μπορούσες να βρεις κάποιον να παίξετε μπιλιάρδο, πινκ πόνγκ η χαρτάκι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ήμασταν αυτό που όλοι φανταζόντουσαν για αυτά τα μαγαζιά ότι ήταν κακόφημα και συχνάζανε συμμορίες , χούλιγκαν,κλέφτες και ήταν στέκι σκοτεινών τύπων.

Κορίτσια κατεβαίνανε;

Τότε όχι ήταν λίγο δύσκολο. Μετά κατά το 1985 -1987 και αυτό στην αρχή τα κορίτσια που ζούσαν στο εξωτερικό και ήταν διακοπές στην Ελλάδα. Ήταν  οι πρώτες που ερχόντουσαν με τις παρέες τους. Εμείς για να προσελκύσουμε κοπέλες είχαμε και την προσφορά μισή τιμή σε όλα. Το γράφουν ακόμα οι τιμοκατάλογοι που έχω που είναι από την τότε εποχή.

Τώρα τι πελατεία έχεις;

Τώρα φοιτητόκοσμος, αυτός που τον ενδιαφέρει το φθηνό ποτό και η μπύρα. Επίσης κάνουν παρτάκια εδώ γιατί ο χώρος είναι το κάτι άλλο και τον διαθέτουμε για γενέθλια, γιορτές , πάρτυ ομάδων ΜΚΟ και έχουν τα ποτά τους τα μπιλιάρδα έχει πολλά πράγματα να κάνεις με την παρέα σου.

Με την τεχνολογία να έχει προχωρήσει και τα παιδιά να παίζουν στο κινητό στο playstation εσύ πως μπορείς να αντιμετωπίσεις όλη αυτή την εξέλιξη;

Γ αυτό και εμείς κάποια στιγμή βάλαμε wi-fi να μπορούν να ασχοληθούν και με το κινητό τους αν θέλουν  αλλά τα παιδιά εδώ έρχονται για τα μπιλιάρδα, τα φλιπεράκια αυτά τους ενδιαφέρουν. Παλιά εδώ γινότανε χαμός με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια δεν ξέρω αν τα πρόλαβες, το psace attack, το πάκμαν, τα ράλι που έπαιζες με το τιμόνι. Αυτή ήταν η διασκέδαση τότε. Τώρα θα έρθουν γιατί είναι και ρετρό, είναι το μαγαζί του μπαμπά τους και έχει τις μπύρες δύο ευρώ.

Έχεις Πελάτες από την εποχή που άνοιξες; Έρχονται ακόμα;

Να  αυτός είναι ένας (μου δείχνει έναν πελάτη  στο μπάρ). Έρχεται αρκετός κόσμος από τα παλιά, δεν είναι καθημερινοί πελάτες γιατί μεγάλωσαν δουλεύουν έχουν υποχρεώσεις αλλά έρχονται.

Να το αλλάξεις έχεις σκεφτεί ποτέ;

Μετά από μένα ας το κάνουν ότι θέλουν στην κόρη μου θα μείνει αυτή θα αποφασίσει. Μ αυτήν την κρίση όμως και μ αυτά που ζητάνε οι εφορίες για έναν χώρο σαν αυτό και τα χρήματα που θέλει ο Δήμος είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα. Αν θέλανε να ήταν αξιοκρατικοί ας μας βάζανε να πληρώσουμε βάση τζίρου όχι τετραγωνικών. Το μπιλιάρδο θέλει μέτρα θέλει χώρο όμως δεν τα βγάζει τα λεφτά του πλέον, δεν αφήνει το αντίστοιχο κέρδος. Τα κρατάμε με νύχια και με δόντια γιατί το αγαπάμε και λυπόμαστε να το κλείσουμε.  Γ αυτό είμαστε εδώ. Εκεί στη Γερμανία που γεννήθηκα και μεγάλωσα είχαμε απέναντι  ένα μαγαζί το οποίο υπήρχε πριν από τον πόλεμο και το συντηρούσανε έτσι στο ίδιο στυλ που είχε και ήταν εντυπωσιακό. Μόνο στην Ελλάδα έχουν την τάση να τα αλλάζουν όλα συνέχεια. Είναι και πολύ μεγάλο πολλά τετραγωνικά και πάντα ήθελε πολλά λεφτά για να αλλάξει. Πάντως όποτε με ρωτάνε ανακαίνιση έχεις κάνει ποτέ τους λέω πάντα “ναι πήγα της μπύρες από δεξιά και της έβαλα αριστερά”.

Υπάρχουν άλλα τέτοια μαγαζιά;

Δεν έχω χρόνο λόγο μαγαζιού να βγω έξω να δω, δεν έχω πάει σε κανένα αλλά απο ότι ξέρω αν υπάρχουν πρέπει να είναι πάρα πολύ λίγα. Το είδος εκλείπει. Παλιά είχε πάρα πολλά γινότανε χαμός. Τώρα ποιος να το κρατήσει ένα τέτοιο μαγαζί. Εγώ προσπαθώ να επιβιώσω γιατί για μένα είναι το σπίτι μου, είναι τρόπος ζωής. Τραβάτε με και ας κλαίω που λέμε.

Φίλους έκανες από το μαγαζί;

Φίλους πολλούς τώρα κάποιοι είναι 50 χρονών.  Γνωριστήκαμε  πήγαμε στους γάμους τους, στις κηδείες των γονέων τους , τώρα κάποιοι έχουν παιδιά, οικογένεια δεν εμφανίζονται συχνά αλλά έχουμε επαφή.

Έχει περάσει όλη η Θεσσαλονίκη από το μαγαζί;

Και όλη η Ελλάδα μπορώ να σου πω. Οι  πελάτες του τότε είναι σήμερα διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο. Άλλοι ήταν φοιτητές, άλλοι μετακομίσανε για δουλειά, άλλοι φύγανε Αγγλία. Έχουμε βγάλει από εδώ δικηγόρους , γιατρούς είχαμε πολύ ποιοτικό κόσμο. Δεν ήταν κακόφημο το μαγαζί ποτέ.

Παρ όλα αυτά η ρετσινιά ακολουθεί αυτά τα μαγαζιά. Ήταν και κάτι  που προωθούσε ο κινηματογράφος  χρησιμοποιώντας τα ως ιδανικό φόντο για σκηνές με φασαρία και παραβατικότητα

Ναι ακριβώς και εδώ γυρίστηκε μια ταινία το Μerry x mas  και όταν κατάλαβα τι σκηνή ήταν του λέω του σκηνοθέτη καλά βρε εμεις πάμε να αποτινάξουμε τι ρετσινιά από πάνω μας και εσύ κάνεις τέτοια σκηνή;

Θυμάσαι κάποια περιστατικά έτσι πιο έντονα από άλλα;

Συνήθως ότι είχε να κάνει με παιχνίδι και με παρέες όταν παίζαμε καραμπόλα, το δεκάρι που είναι το πιο χαβαλέ παιχνίδι της καραμπόλας. Επίσης ένα περιστατικό με ένα παιδί που παίζαμε ως της 4 το πρωί και ενώ κέρδιζε σε όλα έχασε στην τελευταία μπίλια. Πρωτοχρονιά ένα παιδί που είχε κάτσει και στις 4 τσόχες και τα είχε πάρει όλα από όλους. Τέτοια πράγματα εντυπωσιακά παιχνίδια, παρέες, γέλια.

Πως ήταν η σχέση σου με τους πελάτες

Όταν ήρθα από Γερμανία λαζογερμανο με φωνάζανε με κορόιδευαν τα πιτσιρίκια. Είχα άλλη νοοτροπία ήταν διαφορετικά και τα μικρά τότε ήθελαν να επιβληθούν, ήθελαν να σε φάνε, να σε κλέψουν στο λογαριασμό. Τώρα είναι οι νεολαίοι πιο ήρεμοι, έχουν αλλάξει πολύ προς το καλύτερο. Είναι  το χρήμα που με τα χρόνια επηρεάζει την συμπεριφορά. Τώρα που θα έχουμε και πάλι λιγότερο δεν ξέρω αν θα φτάσουμε πάλι να γίνουν αλλιώς τα πράγματα.

Το μέλλον πως το βλέπεις;

Το πρόβλημα είναι πάντα το οικονομικό και έχεις μπάστακα το κράτος στο χώρο σου. Το κρατάω με φιλότιμο, μ αρέσει ο χώρος, έχω παλιά αντικείμενα, έχω τιμοκαταλόγους σε δραχμές, έχω τα φλίπερ και τα tv games  τα οποία είναι πολλά δεν χωράνε πλέον, οπότε δίνω και από κανένα, πουλάω αν μου το ζητήσουν.

Υπάρχει μπιλιάρδο, βελάκια και στο κινητό και στο ιντερνετ γιατί να έρθει ο άλλος εδώ.

Εδώ  θα έρθει η παρέα, θα πεις την μαλακία σου, θα πιείς την μπύρα σου, είναι αλλιώς. Είναι  η παρέα και αυτό δεν μπορεί να το αντικαταστήσει κανείς. Μετά πάς πάλι στην απομόνωση αλλά την παρέα θα την αναζητάς. 

πρώτη δημοσίευση  http://parallaximag.gr/parallax-view/oi-zoes-ton-allon-ston-ypogeio-paradeiso-toy-el-paso