Μπορεί το “Thessaloniki Pride 2014” να τελείωσε και να
περιμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο το 2015, οι προσπάθειες, όμως,
των ομοφυλόφιλων δε σταματούν, μέχρι να τους αναγνωριστούν πλήρως τα
δικαιώματά τους, δικαιώματα αυτονόητα για κάθε ανθρώπινο ον.Δυστυχώς, στην Ελλάδα η αμάθεια είναι μεγάλη, όπως επίσης και η στενομυαλιά. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, θέλησα να συναντήσω το Γιώργο Τσιτιρίδη, έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο της LGBT κοινότητας, που θεωρείται ένας από τους λόγους που το Pride ήρθε και στη Θεσσαλονίκη και να μάθω περισσότερα πράγματα για τον άγνωστο, σε πολλούς, κόσμο των gay. Ο Γιώργος είναι πολύ γνωστός στην LGBT κοινότητα. Έχει υπάρξει διευθυντής του gay περιοδικού Screw και εκδότης του Fagazine. Παράλληλα, διοργάνωσε το πρώτο φεστιβάλ ομοφυλοφιλικών ταινιών και κάθε χρόνο διοργανώνει φεστιβάλ κατά του AIDS. Στους υπόλοιπους, είναι γνωστός για τη συνέντευξη που είχε πάρει από το Γιάννη Μπουτάρη και έτσι, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για τη διοργάνωση του πρώτου Pride στη Θεσσαλονίκη.
Το Pride στη Θεσσαλονίκη έγινε την περίοδο της δημαρχίας του Γ. Μπουτάρη. Θεωρείς ότι βοήθησαν οι Έλληνες πολιτικοί, για να γίνει μια τέτοια εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη ή ήταν απόρροια της ακτιβιστικής δράσης των ομοφυλοφίλων;
Θεωρώ ότι η ύπαρξη του Pride οφείλεται στο “Screw”. Όταν βγήκε δήμαρχος ο Μπουτάρης, ήθελα να του πάρω μια συνέντευξη, γιατί ήμουν περίεργος να τον ρωτήσω για το θέμα του Pride, της υιοθεσίας και του γάμου, θέματα τα οποία τα είχε αναφέρει κατά καιρούς ο ίδιος. Η συνέντευξη έγινε και όταν δημοσιεύτηκε, δεν μπορούσα να φανταστώ το ντόρο που έκανε. Πέρασε ένας μήνας από τη δημοσίευση της συνέντευξης στο Screw και εκείνον το Μάρτιο βγάζω ένα κάλεσμα ενδιαφέροντος στο Facebook, όπου λέω: «Τι λέτε να κάνουμε ένα Pride;». Κι έτσι, μαζευτήκαμε γύρω στα 40 άτομα, έγινε ένας πυρήνας, ο οποίος ονομάστηκε Homophonia Thessaloniki Pride και μ’ αυτόν τον τρόπο κάναμε το Pride.
Πόσο βοήθησε η σεξουαλική επανάσταση των ομοφυλοφίλων στη straight κοινωνία;
Οι gay κάναμε μία προσπάθεια να γίνουμε αποδεκτοί, όμως δεν το καταφέραμε αυτό σε μεγάλο βαθμό. Σε αυτό που βοηθήσαμε –και θα πρέπει κάποια στιγμή να μας αποδοθούν τα εύσημα- είναι στη σεξουαλική απελευθέρωση των ετερoφυλόφιλων, τα τελευταία 15 χρόνια. Η απελευθέρωση αυτή αφορούσε το σεξ, τον τρόπο που μιλούσαμε στους φίλους μας για το σεξ κ.ά. κι αυτή η ζύμωση είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν οι ετεροφυλόφιλοι πιο απελευθερωμένοι. Αυτό το βλέπουμε σε πολλούς τομείς. Πλέον, βλέπουμε αγόρια με τατουάζ, με σκουλαρίκια, αποτριχωμένα και με ροζ μπλουζάκια, πράγμα που παλιότερα θεωρούνταν αδιανόητο. Όσον αφορά στο σεξουαλικό τομέα, οι νέοι λένε ότι δε θέλουν άλλα «πρέπει» και κάνουν από πολύ νωρίς σχέσεις και σεξ, κάνουν πράγματα που σε άλλες εποχές ήταν πολύ προχωρημένα και απαγορευμένα.
Τι περιμένεις από τη νέα γενιά των ομοφυλοφίλων που δεν έχεις καταφέρει εσύ έως τώρα;
Εγώ είμαι στην ενεργή δράση από το 1995. Νομίζω ότι τώρα πρέπει να αναλάβει η νέα γενιά, η οποία μεγαλώνει μέσα από το Internet. Είναι καταστάσεις διαφορετικές, το πώς μιλάς από το κινητό ή από το Facebook. Αυτό που διακρίνω ότι κάνουν πολύ καλά, εκτός από το Pride, είναι η προσπάθεια που κάνουν στα πανεπιστήμια, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε άλλες πόλεις. Έχουν δημιουργήσει ομάδες, συλλογικότητες, οι οποίες κάνουν δράσεις, ομιλίες και εβδομάδες διαφορετικότητας. Το θεωρώ σημαντικό, γιατί όλα ξεκινάνε από την παιδεία και το πανεπιστήμιο. Είναι η τελευταία ελπίδα του ανθρώπου να ζυμωθεί με τον κόσμο και να μάθει μέσα από αυτόν. Η διεκδίκηση δικαιωμάτων μέσα από την παιδεία είναι ο πιο σωστός δρόμος για την κατάκτηση αυτών των δικαιωμάτων, χωρίς να συμπεριλαμβάνω το γάμο και την υιοθεσία, που νομίζω ότι κάποια στιγμή θα καταφέρουμε την αναγνώριση κι αυτών των δικαιωμάτων.
Πώς σου φαίνεται που πολλοί διάσημοι Έλληνες δηλώνουν τη σεξουαλικότητα τους ανοιχτά;
Στην περίπτωση του Φώτη Σεργουλόπουλου, βοηθάει τη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας ως προς την ομοφυλοφιλία, γιατί είναι ένας άνθρωπος που μπαίνει καθημερινά στα σπίτια μας μέσω του ΦΜ Live. Όμως, πιστεύω ότι ο Φώτης για το μέσο Έλληνα έχει τη θηλυπρέπεια που έχει συνηθίσει ο Έλληνας να έχει ένας gay και αυτό δεν το λέω καθόλου ρατσιστικά, αφού είμαι κι εγώ ένας από αυτούς.
Το σοκ το μεγάλο για τον Έλληνα θα ήταν να το δηλώσει ένα τραγουδιστής ή ένας αθλητής ή ένας ηθοποιός. Κι αυτό το καταλάβαμε με το σοκ του θανάτου του Νίκου Σεργιανόπουλου, όπου υπήρχαν αντιδράσεις ανθρώπων που ακόμα και σήμερα σου λένε ότι δεν ισχύει τίποτα απ’ όσα ακούγονταν.
Θεωρείς ότι ο διαχωρισμός gay/ gay friendly μαγαζιών είναι απαραίτητος; Θα μπορούσαν να υπάρχουν μαγαζιά μόνο για οροθετικούς;
Δε θα υπήρχε λόγος να γίνουν μαγαζιά μόνο για οροθετικούς. Υπάρχουν sites στα οποία οι οροθετικοί δηλώνουν οροθετικοί και ότι ψάχνουν οροθετικούς για σεξ ή για σχέση, για να μην αισθάνονται το φόβο μιας ενδεχόμενης απόρριψης. Τα gay και gay friendly μαγαζιά εξυπηρετούν την ανάγκη των gay να αισθανθούν άνετα, αν θέλουν να φλερτάρουν ή να είναι πιο διαχυτικοί με το σύντροφό τους. Στην ιδανική κοινωνία για κάποιους, δε θα χρειαζόταν ούτε gay ούτε gay friendly μαγαζιά.
Σε 10 χρόνια, πώς φαντάζεσαι την ιδανική κοινωνία για σένα;
Δεν πιστεύω στις ιδανικές κοινωνίες και στις ιδανικές καταστάσεις. Ούτε σε 10 χρόνια θα φιλιόμαστε ελεύθερα ούτε θα κάνουμε διαχυτικότητες. Πάλι θα υπάρχει κάποιος που θα μας κοιτάει περίεργα. Θα είναι σαφώς καλύτερα, αλλά δε θα είναι τα πράγματα ιδανικά. Το κομμάτι που κάνει τους ανθρώπους να κοιτάνε περίεργα έχει να κάνει με άλλους παράγοντες που είναι πολύ βαθιά ριζωμένοι στην ελληνική κοινωνία και αφορούν το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια».
Ήταν εύκολο να κάνεις το προσωπικό σου come out;
Δεν ήταν εύκολο, γιατί συνήθως τη σεξουαλικότητα τη νιώθεις από πολύ μικρός. Εγώ γεννήθηκα σε μια εποχή που δεν υπήρχε κινητό και internet. Μεγάλωσα σε μια κοινωνία που δεν υπήρχε αντικατοπτρισμός. Αν υπήρχε, θα υπήρχε με άσχημο τρόπο. Δεν ήξερες με τι να ταυτιστείς. Γύρω στα 18 μου χρόνια, βγαίνοντας έξω άρχισα να βλέπω σωστά παραδείγματα. Αρχικά με είχε σοκάρει που δυο αγόρια μπορούσαν να κάνουν σεξ ή σχέση.
Στην οικογένεια μου και στους φίλους μου το είπα σχετικά γρήγορα, γιατί είχα ανάγκη να το εκφράσω προς τα έξω.
Τι συμβουλή θα έδινες στους νέους ομοφυλόφιλους που θα ήθελαν ν’ ασχοληθούν ενεργά με τον ακτιβισμό;
Θα τους συμβούλευα αρχικά να μη χάνουν το ενδιαφέρον τους για τη ζωή. Με τη στάση ζωής τους να είναι περήφανοι και να μη μετανιώνουν για ο,τιδήποτε. Να είναι θαρραλέοι και να εκφράζουν τη διαφορετικότητά τους προς τα έξω. Αυτό από μόνο του αποτελεί μια μορφή ακτιβισμού.
Η ζωή είναι εκεί έξω και τους περιμένει με ενθουσιασμό να κάνουν τόσα πολλά πράγματα.
Ο Γιώργος Τσιτιρίδης αυτό το διάστημα γράφει για την Parallaxi και μας δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε πολύ ιδιαίτερους ανθρώπους μέσα από τις συνεντεύξεις του.
Υ.Γ. Ευχαριστώ από καρδιάς τον Γιώργο Τσιτιρίδη που μου αφιέρωσε μία ώρα από τον πολύτιμο χρόνο του και που είναι τόσο ειλικρινής on και off the record.
http://rouamat.com/giorgos-tsitiridis-apo-ti-gay-kinotita-tis-thessalonikis-mas-milai-gia-ola-ekina-pou-tha-prepe-na-xeroume/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου