Όλα για την μητέρα μου...

Κάτι την πλάκωνε σήμερα από το πρωί και οι ώρες δεν περνούσαν οι ριμάδες να φύγει να πάει σπίτι.

Δούλευε υπηρεσία σε ένα μπουρδέλο.

Γέρασε και το πεζοδρόμιο δεν είχε ψωμί.

Ποιος θα πάει με μια 6οχρονη τραβεστί όταν παραδίπλα στέκετε μια ζουμερή εικοσάρα;

Ευτυχώς βρήκε αυτή τη δουλειά και βιοπορίζεται.

Χτύπησε το κινητό της.

- Μπαμπά εσύ είσαι; ρώτησε μια κοριτσίστικη φωνή.

- Λάθος κάνετε απάντησε χωρίς ωστόσο να το κλείσει .

Μπαμπά; Πόσα χρόνια είχε να το ακούσει αυτό.

- Μπαμπά η Φανή είμαι η κόρη σου. Πήρα να σου πω ότι ο Άκης μας σκοτώθηκε προχτές σε τροχαίο και έκλεισε το τηλέφωνο.

Όταν αργότερα μιλήσαμε μου είπε ότι την ενημέρωσαν για το συμβάν μια μέρα αργότερα.

Δεν ήθελαν μια τραβεστί στην κηδεία του παιδιού η οποία μάλιστα τυχαίνει να είναι και ο πατέρας.

Είχε να τον δει πάνω από 14 χρόνια αλλά ήξερε ότι υπάρχει κάπου γύρω της , μέσα στην πόλη.

Τώρα έχασε και την τελευταία ευκαιρία που ήλπιζε ότι είχε....

.......Δεν θα τον ξαναέβλεπε ποτέ.

(για την Νανά που το ζήσαμε, το έγραψα και το διαβάζαμε κάποτε ώσπου κάναμε την συνέντευξη της ζωής μας 

Η καλύτερη που έδωσε ποτέ η πιο πολυδιαβασμένη δική μου... εις μνήμην)