ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΛΑΜΙΩΤΗΣ

Τον συναντήσαμε στο Καφεναί  πίσω από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Με αφορμή την επανέκδοση του βιβλίου «Οι φίλοι ή Παραχάραξη ηθικής» από τις εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης, κουβεντιάσαμε με τον συγγραφέα και φίλο Γιάννη Παλαμιώτη.

Του Γ. Τσιτιρίδη


 

Γιάννη, μιας και αφορμή της συνέντευξης είναι το βιβλίο σου «Οι φίλοι ή Παραχάραξη ηθικής», μίλησέ μας γι’ αυτό.

Το συγκεκριμένο βιβλίο αποφάσισα να το επανεκδώσω για να ξεμπερδεύω με όλα τα παλιά, όπως έκανα πριν δυόμιση περίπου χρόνια και με το «Από το πάρκο στο κενό». «Οι φίλοι» πρωτοκυκλοφόρησαν  το 1984  σαν ελαττωματικό βιβλίο. Από τσιγγουνιά ή ασχετοσύνη κάποιου στον «Παρατηρητή», που του ανατέθηκε από τον «Εξάντα» να το εκτυπώσει, επειδή ο πρώτος χρωστούσε στο δεύτερο, χρησιμοποιήθηκε μόνο κόλλα στο δέσιμο και καθόλου νήμα, με αποτέλεσμα να μένουν οι σελίδες στο χέρι.  Ήμουν πολύ νέος και ματαιόδοξος όταν έβγαλα απανωτά τρία βιβλία από το ’81 μέχρι το ’84. Δεν είχε καθιερωθεί το μονοτονικό σύστημα και επικρατούσε ακόμα μεγάλη ασάφεια στη  γραμματική. Το ξαναδούλεψα λοιπόν, πέταξα τα περιττά,  διόρθωσα τη γραμματική, του έκανα ένα λίφτινγκ,  χωρίς  να αλλάξω όμως την ουσία και τη δομή  του. Τυπώθηκε λίγο πριν  τα Χριστούγεννα, αλλά μέχρι αρχές Φεβρουαρίου που μιλάμε δεν κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία, με τη  δικαιολογία ότι λόγω της κρίσης δεν κάνουν πια παραγγελίες νέων τίτλων, παρά μόνο αν ξέρουν ότι θα πουλήσουν.

Δηλαδή αν το ζητήσει ένα βιβλιοπωλείο δεν θα του το στείλουν αυτοί που ανέλαβαν τη διανομή του;

Για να το παραγγείλουν από μόνα τους τα βιβλιοπωλεία και να το προπληρώσουν, γιατί αυτό ισχύει στα μεγάλα μαγαζιά, σημαίνει ότι υπάρχει ζήτηση, πράγμα που δεν συμβαίνει εύκολα αν δεν είσαι εμπορικά «σπρωγμένος». Οι γκέι δεν φημίζονται για την υποστήριξη όσων τους αφορούν (πολύ περισσότερο για βιβλία), πέρα από σάουνες και μπαρ. Αν περνούσε απ’ το χέρι μου, ευχαρίστως θα το χάριζα στους ενδιαφερόμενους.

Σε τι αναφέρεται το βιβλίο;

Είναι η  ιστορία  τεσσάρων νεαρών  που στο πρώτο μέρος ξετυλίγουν το κουβάρι κάποιων ιδιαίτερων εμπειριών τους, γνωρίζονται ανά δυάδες κάτω από «περίεργες» συνθήκες, ενώ στη συνέχεια όλοι μαζί σα φιλαράκια κάνουν συναντήσεις κι επιχειρούν  ανομολόγητα πράγματα. Στο τρίτο μέρος του βιβλίου κατασπαράζουν έναν συνειδητοποιημένο ομοφυλόφιλο - όλα αυτά λίγο μετά την πτώση της χούντας. Επί δικτατορίας κορυφώθηκαν τα απωθημένα του νεοέλληνα κι εκείνες  τις παθογένειες των ελληνοχριστιανικών ιδεωδών τις  βρίσκουμε ακόμα μπροστά μας.

Υπάρχουν  πραγματικά γεγονότα μέσα στο βιβλίο που τα πλέκεις εσύ ή είναι όλο μια επινοημένη ιστορία;

Είναι το πιο μυθοπλαστικό και συγχρόνως το πιο «πειραματικό» βιβλίο μου με πολλά προσωπικά στοιχεία μοιρασμένα στους τέσσερις  «στρέιτ» και με περίεργες ανησυχίες ήρωες, που τους υπονομεύω. Ο μονόλογος του τέλους αφορά αποκλειστικά εμένα. Αποπειρώμαι διάφορες  αλχημείες, όπως την παραχάραξη, σε ηθικό επίπεδο, αποσπασμάτων νεοελληνικής λογοτεχνίας, παραθέτω ατόφιες ειδήσεις εφημερίδων και διάφορα άλλα ντοκουμέντα, γι’ αυτό πρόσθεσα εκ των υστέρων τον υπότιτλο «στοιχεία για τη δεκαετία του ’70».

Πιστεύεις ότι τα παλιά σου κείμενα έχουν να πουν κάτι στο σημερινό αναγνώστη;

Σήμερα μιλάει πρωτίστως η εικόνα. Ή τα βιβλία μαγειρικής, κηπουρικής, ψυχολογίας και μεταφυσικής. Ο αναγνώστης είναι άξιος της μοίρας του τι θα επιλέξει και πόσο χρήσιμο θα του φανεί ένα βιβλίο, όχι μόνο για την… κατσαρόλα! Το «Από το πάρκο στο κενό» περιγράφει μια εποχή καθοριστική για τον γκέι κόσμο στην Ελλάδα, τα στέκια, την πόλη της Θεσσαλονίκης στις παρυφές της, αισθήσεις και αισθήματα, γεγονότα και ανθρώπους του «περιθωρίου» με συμπεριφορές  που εξαφανίστηκαν από τις εκσυγχρονιστικές  τάσεις. «Οι φίλοι» έχουν μια «πολιτική» διάσταση με παιχνιδιάρικη διάθεση, εκεί που κάτι πάει να γίνει πιστευτό, ανατρέπεται. Δεν ξέρω αν αυτά ενδιαφέρουν το σημερινό αναγνώστη, που έτσι κι αλλιώς άλλοι τον κατευθύνουν…

Το πάρκο ήταν βιωματικό ;

Φυσικά, αλλά πάντα έπαιρνα αυτοματικά μια απόσταση κι από τις πιο νωπές εμπειρίες,  και νομίζω ερμήνευα ψύχραιμα με κυκλωτερή ματιά τα βιώματά μου.

Ήσουν ο πρωταγωνιστής ;

 Στα περισσότερα κομμάτια χρησιμοποιώ δεύτερο πρόσωπο κι έτσι αποστασιοποιούμαι. Με καθίζω στο σκαμνί για με απαλλάσσω ή να με καταδικάζω αναλόγως την περίπτωση.

Είναι η συνείδηση σου το δεύτερο πρόσωπο;

Είναι  περισσότερο μια ανάγκη ακριβοδίκαιης  στάσης απέναντι στα συμβάντα.

Σε επηρέασαν ποιητές και λογοτέχνες που έγραφαν εκείνη την εποχή; Με κάποια άτομα της τότε διανόησης ήρθες κοντά.

Σαν τρόπος μετουσίωσης της πραγματικότητας σε λυρισμό, με επηρέασε τότε ο Ζενέ. Πιο κοντά στα δικά μου βιώματα βρισκόταν ο Ταχτσής με το «Τρίτο στεφάνι» και ιδιαίτερα «Τα ρέστα». Ο Χριστιανόπουλος  ήταν το καταφύγιο παρηγοριάς. Και πάντα θέλεις να τσαλαπατήσεις εκείνο που δεν μπορείς να αποφύγεις  γιατί είναι ριζωμένο μέσα σου. Τον αντιπαθούσα ως παρουσία κάποτε, ο ίδιος ακόμα πρέπει να πιστεύει πως έβαλα τσόλια του πάρκου να τον δείρουν. Πραγματικά δεν θυμάμαι αν το έκανα. Πολλές φορές  αργότερα διάβαζα Χριστιανόπουλο σε πρόσκαιρους  ερωτικούς μου συντρόφους, ήταν ο καταλληλότερος να φτιάχνει κλίμα. Γνώρισα τον Ασλάνογλου, τον Ιωάννου, συναναστράφηκα επιφανειακά με αρκετούς, κρατάω εικόνες και λόγια τους. Θυμάμαι λ.χ. που πήγα τον Μοσκώφ με τη γυναίκα του σε τραβεστάδικο κι όταν τον ρώτησα ποια απ’ όλες προτιμάει έδειξε ακομπλεξάριστος το γεροδεμένο γκαρσόνι…

Έγραφες και στο Κράξιμο, το περιοδικό της Πάολα.

Και έγραφα και διόρθωνα  τα κείμενα και έλεγα τη γνώμη μου και το προωθούσα στη Θεσσαλονίκη.  Όμως η Πάολα έπεσε στη δημοσιοσχεσίστικη  παγίδα να αναφέρει ως βασικούς  συνεργάτες μόνο τους διάσημους, που ελάχιστα βοήθησαν πρακτικά  το περιοδικό της. Ίσως να έκανα το ίδιο στη θέση της, δεν ξέρω, απλώς υπενθυμίζω.

Κάνατε και μια κατάθεση στεφάνου και πήγατε στον τάφο του Ταχτσή…

Πλαισιώσαμε το κείμενο με μια φωτογραφία μου στον τάφο του, δεν έγινε καμιά κατάθεση στεφάνου, όπως ας πούμε μου έλεγε ο Βουτσινάς ότι με τον Ζενέ δαφνοστεφάνωναν τα γκρεμισμένα δημόσια ουρητήρια του Παρισιού…  Στο περιοδικό έγραψα για τη γνωριμία  μου με τον Ταχτσή, που έγινε  σπίτι του και μάλιστα το γυρίσαμε σε καυγά. Επέμενα να καταδικάζω το γράμμα του στην «Ελευθεροτυπία» όπου εναντιωνόταν στους πρώτους ακτιβιστές τραβεστί. Αυτός το βιολί του, αν και τραβεστί ο ίδιος, αλλά από θέση ισχύος. Για ένα διάστημα ανταλλάξαμε και μερικές επιστολές.

Η  λογοτεχνία σου ήταν στρατευμένη πιστεύεις;

Αν ήταν στρατευμένη θα με αγκάλιαζαν περισσότεροι. Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι μοναχική. Και σαν άτομο είμαι μοναχικός, αρκετοί μάλιστα με θεωρούν ξινισμένο γιατί  λέω ευθέως τη γνώμη μου και κάνω αρνητικές κριτικές. Το συνήθισα. Δέχομαι συχνά επιθέσεις  επειδή αμφισβητώ πολλές από τις συμπεριφορές , τις νοοτροπίες, τις στάσεις και τις τάσεις  των γκέι. Ό,τι πιστεύω το εκφράζω. Για μένα η ομοφυλοφιλία είναι ατομική υπόθεση και καθένας αλλιώς την προσεγγίζει και τη βιώνει. Το μόνο κοινό μέτωπο, ο εχθρός,  είναι η ενοχοποίηση, που την πολεμάει ο καθένας με το δικό του τρόπο και τα όπλα που διαθέτει.

Τι σ’ ενοχλεί λοιπόν στο γκέι κίνημα;

Υπήρξε ποτέ ισχυρό γκέι κίνημα στην Ελλάδα, πέρα από συγκυριακές εκδηλώσεις και διεκδικήσεις  όταν το αυγό φτάνει στον κώλο; Ο αριθμός των ατόμων καθορίζει τη δυναμική μιας ομάδας κι επειδή οι γκέι εδώ είναι ακόμα κουμπωμένοι και δύσπιστοι, δεν είδα  ποτέ μια ικανή δύναμη κρούσης. Σποραδικά ορισμένοι με ξένα πρότυπα δίνουν το σύνθημα μιας ανάλατης «επανάστασης». Η ομοφυλοφιλία στη χώρα μας λειτουργεί ακόμα υπογείως  γι’ αυτό και είναι (ή ήταν) πιο εξαπλωμένη κι ελκυστική. Πώς να  κάνεις γκέι σωματείο με μέλη που δεν ομολογούν τις επιθυμίες τους ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό; Ίσως με μια άλλη φόρμουλα πιο σύνθετη, προσαρμοσμένη στα «καθ’ ημάς». Με ενοχλούσαν πάντα οι απλουστεύσεις, την ίδια αμφισβήτηση διαπιστώνω χρόνια τώρα και στους ευκαιριακούς ή μόνιμους συντρόφους μου και πιστεύω ότι δεν φταίνε αυτοί, κάτι δεν τους πείθει γιατί δεν τους συμπεριλαμβάνει.

Ποια είναι τότε τα κοινά που έχουν οι γκέι μεταξύ τους αν έχουμε κάτι κοινό; Τι μας ενώνει;

Το ότι γουστάρουμε άτομα του ίδιου φύλου και πέρα από την ανατομία του αντρικού κορμιού,  που είναι καθοριστικός παράγοντας, εκτιμάμε τις  πιο ντόμπρες συμπεριφορές  που υποτίθεται έχουν οι αρσενικοί… Απέναντι στο ρατσισμό που μας απειλεί,  χρειάζεται συσπείρωση.  Σήμερα επικρατεί μια ισοπεδωτική λαίλαπα ρατσισμού σε όλα τα επίπεδα. Η αλληλεγγύη είναι απαραίτητη, ό,τι κατακτήθηκε πρέπει να το υπερασπιζόμαστε και ατομικά και συλλογικά.  Όσοι το κάνουν δημοσίως, να θυμούνται πως δεν απευθύνονται μόνο στους «μυημένους», πολλά νέα παιδιά τρομάζουν από τις εξαλλοσύνες γι’ αυτό γυρίζουν την πλάτη τους.

Συμμετείχες ποτέ σε οργάνωση ή στην προσπάθεια να γίνει ένα κίνημα;

Παλιά όταν κατέβαινα Αθήνα περνούσα σαν επισκέπτης από το ΑΚΟΕ, έγραφα στο ΑΜΦΙ και θεωρούσα πολύ σημαντική την εκεί παρουσία του Λουκά Θεοδωρακόπουλου, πιστεύω ότι είναι αξεπέραστη η προσφορά του γενικά και ειδικά  με το ΑΜΦΙ. Δεν ξέρω αν θα συμμετείχα και με ποιους όρους, να βοηθήσω όμως  ήμουν πάντα διαθέσιμος.

Γιατί σταμάτησες να γράφεις; Στέρεψαν τα βιώματα; Οι ιδέες σου;

Δεν είμαι επαγγελματίας συγγραφέας. Πουθενά δεν αισθάνθηκα επαγγελματίας, ακόμα και όταν με πλήρωναν. Αν εξαιρέσω την περίοδο που μέσα σε τέσσερα χρόνια έβγαλα τρία βιβλία από κάβλα, διαπίστωνα μετά πως είχα πει όλα όσα ήθελα να πω. Ακόμα και οι συγκλονιστικότερες  εμπειρίες  που ακολούθησαν, ήταν όλες με τα ίδια χαρακτηριστικά. Η αθωότητα  της πρώτης επαφής δεν επανέρχεται, νομίζεις ότι μόνο εσύ τα ζεις και για πρώτη φορά, ύστερα υποχρεώνεσαι σε πιο εγκεφαλικές και ζορισμένες  επεξεργασίες. Εξάλλου από πολύ μικρός  φοβόμουν ότι θα πεθάνω νέος και έπρεπε να προλάβω να καταγράψω αυτά τα πρωτοφανέρωτα βιώματα, έστω κι άτσαλα. Δεν είναι ότι στέρεψαν οι ιδέες μου, απλά είμαι πολύ τεμπέλης και για μεγάλα διαστήματα μπλοκαρισμένος ψυχολογικά. Γράφω κάτι τον τελευταίο καιρό, που δεν είναι σε γκέι πλαίσια. Θα αργήσει να βγει, αν βγει ποτέ.

Νοσταλγείς το παρελθόν;

Καθόλου. Παρά τη γλύκα της εποχής  των νιάτων μου με τα γεμάτα πάρκα, τις ταβέρνες, τα τσοντάδικα, τα αγόρια που τόσο εύκολα πήγαιναν με «αδελφές», γιατί τότε υπήρχε ο διαχωρισμός  των ρόλων, τουλάχιστον στις «διαπραγματεύσεις», αλλά δεν έμενε αρσενικό χωρίς να έχει δοκιμάσει επαφή με το ίδιο φύλο,  μέχρι που εμφανίστηκε η απειλή του aids, εκτός από γοητεία όλα αυτά, είχαν και κάτι νοσηρό. Προτιμάω το σημερινό πιο ξεκάθαρο τοπίο.

Είχες γράψει και κείμενα και έστελνες επιστολές για την καταστροφή των πάρκων από τις δημοτικές αρχές.

Δήμαρχος και δημοτικές υπηρεσίες  σάρωναν και κούρευαν τα πάρκα από ομοφοβικό σύνδρομο.  Άκουγα στιχομυθίες  υπαλλήλων ότι λερώνεται η ηθική της πόλης με τους πούστηδες να τριγυρνάνε στα πάρκα τα βράδια. Το θέμα τώρα είναι αν ο Μπουτάρης  μπορεί να αναστρέψει τις προκαταλήψεις και πολύ πρακτικά να δώσει αναπνοές πρασίνου - και όχι μόνο - στους κατοίκους  (π.χ. να γίνει η ΔΕΘ ένα απέραντο πάρκο), μπας και επωφεληθούμε κι εμείς  λιγάκι!

Αλήθεια, πώς βλέπεις την αλλαγή του δημάρχου;

Πολύ ευχάριστη, πολύ ευοίωνη, φοβάμαι όμως ότι ο Μπουτάρης είναι δεμένος χειροπόδαρα από τα πολλά χρόνια κακοδιαχείρισης  της προηγούμενης συντηρητικής δημοτικής αρχής και δύσκολα θα βγάλει άκρη σε σημαντικά θέματα. Παίζουν μεγάλο ρόλο τα οικονομικά , άλλα όποιος  διαθέτει ευστροφία, πείσμα, ωραία πουτανιά και βάζει στόχους, ξεπερνάει  τη γραφειοκρατία.

Σ’ ενοχλεί που δεν πρωταγωνιστείς σε πράγματα και καταστάσεις;

Μου αρκεί που πρωταγωνιστώ ακόμα στη ζωή μου. Από  ματαιοδοξία θα ήθελα να βλέπω σε καμιά κεντρική βιτρίνα το βιβλίο μου, κάπου να το παρουσιάζουν, να γίνεται ένας ντόρος. Δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος που μεγαλώνει μαθημένος στη φτώχια και τη μη αποδοχή,  όπως εγώ. Η κεντρική δημοτική βιβλιοθήκη,  ας πούμε, έθαψε στις αποθήκες το «Από το πάρκο στο κενό»…  Έμαθα να περιφρουρώ τα δικαιώματά μου με την υπογραφή μου, χωρίς να περιμένω συμμαχίες. Ιδίως από τον γκέι χώρο. Με δικό μου ρίσκο έστελνα επιστολές διαμαρτυρίας στον τότε πρωθυπουργό Αντρέα Παπανδρέου και στις εφημερίδες,  καταδικάζοντας τις διώξεις και το φακέλωμα των ομοφυλόφιλων. Με κάλεσαν κάποτε στην Ασφάλεια της Βαλαωρίτου και για να με φοβίσουν, έβγαλαν το φάκελό μου με λεπτομέρειες στοιχείων από τις επιχειρήσεις αρετής. Τους ξεμπρόστιασα. Διεκδικούσα  τις ελευθερίες  μου κι ίσως ωφελούνταν κι άλλοι. Είπαν ότι έκαψαν τους φακέλους  πολιτικών φρονημάτων, είμαι σίγουρος  όμως ότι διατηρούν τους φακέλους των ομοφυλόφιλων. Αυτούς  ακόμα τους κυνηγάνε… Η ομοφυλοφιλία δεν είναι ξεθυμασμένη υπόθεση, μην την κάνουμε παντιέρα, αλλά πέρα από το να διεκδικούμε το κρεβάτι της επιλογής μας, υπάρχουν ανισότητες που τις  νιώθουμε στο πετσί μας, αυτές να πολεμάμε και να μη ντρεπόμαστε, ούτε να φοβόμαστε τις συνέπειες. Για μένα η ομοφυλοφιλία, ακόμα κι όταν διατηρούσα ετεροφυλοφιλική σχέση, που γνώριζε  τα πάντα, ήταν επαναστατική στάση ζωής.

Πώς βλέπεις την έκρηξη στην γκέι κουλτούρα, επανέκδοση γκέι βιβλίων, αναφορές στους γκέι στην τηλεόραση, στα σίριαλ, στο θέατρο;

Οι σύγχρονοι συγγραφείς  ή καλλιτέχνες, όταν δεν είναι γκέι οι ίδιοι, αναγκάζονται να γράφουν και να περιγράφουν και να συμπεριλαμβάνουν τις σύγχρονες  εκδοχές  του κόσμου. Νομίζω ότι βελτιώθηκε η εικόνα  του ομοφυλόφιλου σε όλα τα θεάματα, γιατί ξέρουν ότι θα υπάρχουν αντιδράσεις αν οι χαρακτήρες τους είναι μόνο φτερά και πούπουλα. Όλα συμβαδίζουν γλυκά, αν και ο καθένας έχει τον προσωπικό του πόνο.

Όταν  λες τον προσωπικό του πόνο;

Το είπα και πριν. Νοιάζομαι πολύ για τους νέους ανθρώπους, που ανακαλύπτουν τρομαγμένοι  τις «ανορθόδοξες» ερωτικές επιθυμίες τους, ιδίως στην επαρχία. Είναι ρομαντικά κι ευαίσθητα πλάσματα, φαντάζονται κάπως αλλιώς τη ζωής τους απ’ όσα βλέπουν γύρω τους, είτε gaypride λέγονται αυτά, είτε μανία για σεξ, πώρωση, υστερίες, πουστιές  και υποκρισία. Όπως εγώ στα 19 και στα 20 έψαχνα σύντροφo  για την αγκαλιά και το φιλί, κι έπεσα απ’ τα σύννεφα  όταν με απάτησε ο δικός  μου και πολύ ψύχραιμα με προειδοποίησε ότι ίσως  κόλλησε κονδυλώματα και να προσέχω. Θεωρούσα  δεδομένο ότι ήμουν αποκλειστικά γι’ αυτόν κι αυτός για μένα. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε όλοι, μην το ξεχνάμε.

Δεν σε ενοχλεί το χάσμα γενεών;

Δεν παρατηρώ κανένα χάσμα, ίσα- ίσα. Αμορφωσιά και ξιπασιά, ναι. Πάντα όμως υπήρχαν. Μπορεί να έχω βαρύνει, να βγαίνω σπάνια έξω - δεν με ενδιαφέρει να τα πίνω έξω, προτιμάω το σπίτι -, αλλά στα υπόλοιπα δεν παρατηρώ χάσμα. Και το λέω με απόλυτη επίγνωση αφού βρίσκομαι ερωτικά και «σχεσιακά» με παιδιά κατά πολύ μικρότερά μου…

 Ποιον συγγραφέα θαυμάζεις;

Όταν ήρθε ο Προυστ,  μπροστά του δεν μπορούσα πια να συγκρίνω και να αντιπαραθέσω τίποτα και κανέναν. Έγινα ένθερμος αναγνώστης του, κι ας μη μίλησε ποτέ για τη δική του ομοφυλοφιλία, περιέγραψε τόσο διεισδυτικά  τον ομοφυλόφιλο και φυσικά πολλά άλλα. Ο Λαζόπουλος είπε κάτι εύστοχο: αν ένας καλλιτέχνης ή πολιτικός που τον θαυμάζουν, ομολογήσει ξαφνικά ότι είναι γκέι, την επόμενη κιόλας μέρα όλοι θα μιλάνε για τον πούστη που ξεσκεπάστηκε κι όχι πια για το έργο του.

Είχες πρόβλημα με αυτά που έγραφες;  Ήταν λίγο προκλητικά για εκείνη την εποχή.

Αφού το αποφάσισα να «εκτεθώ» δεν με ένοιαζε αν με απέρριπταν ή με αποδέχονταν. Ήθελα την πρόκληση για να δυσκολεύω τη ζωή μου. Όπως είπε μια φίλη, αν δεν ήμουν μαχητικός ομοφυλόφιλος, έστω σε θεωρητικό επίπεδο μόνο, θα είχα βαλτώσει. Τέτοια μούχλα και συντηρητικούρα  είμαι καταβάθος.

 Στη «Μητροκτονία» μιλάς για τη σχέση μάνας-γιου, που υπάρχει σε όλα σου τα κείμενα.

Παντού υπάρχει αυτή η σχέση ορατή ή αόρατη, με κόντρα ή υποταγή. Συχνά είναι μητροκτονική  η πρόθεση  του γιου  απέναντι στη μάνα. Έχει περάσει με πολλές εκδοχές στην τέχνη. Θεωρώ ότι η «Μητροκτονία» - αν και δεν είναι σωστό να το λέει ο συγγραφέας -  είναι βιβλίο που θα αντέξει στο χρόνο, έστω κι αν το κατέταξαν μουρόχαυλοι κι ανέραστοι κριτικοί στην «παραλογοτεχνία».

Υπάρχει διαφορά αν ο γιος είναι ομοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος;

Ο στρέιτ  γιος εύκολα γράφει τη μάνα στ’  αρχίδια  του και την απομακρύνει απ’ τα προσωπικά  του, ενώ  ο γκέι υποκύπτει εξαιτίας της εξάρτησης που αναπτύσσεται μεταξύ τους, συμβαίνει μια συνενοχή, είτε η μάνα ξέρει για το γιο, είτε απλώς υποψιάζεται. Μη σου πω ότι η μάνα προορίζει το γιο  για φαντασιακό εραστή της κι όταν βγαίνει γκέι γκρεμίζεται μέσα της η φαντασίωση, σα να την απορρίπτουν ως θηλυκό.

Τι σ’ ενοχλεί στη Θεσσαλονίκη; Η προσφορά σου στην πόλη αυτή;

Μ’ ενοχλεί η κυρίαρχη αισθητική της πόλης, αλλά και η αίσθηση ματαιότητας που απλώνεται σαν ίωση.  Δεν έχει ζωντάνια και φαντασία, ο κόσμος  περιχαρακώνεται και μπαίνει όλο και βαθύτερα στο καβούκι του, ένα βραχυκύκλωμα επικρατεί, ούτε οι συντηρητικοί το φχαριστιούνται πλέον. Κάποια πράγματα που πρέπει να γίνουν είναι απλά και αυτονόητα. Δηλαδή ακατόρθωτα! Δίνω στην πόλη τη μεσήλικη  παρουσία μου κι όπως έλεγε ο Λαπαθιώτης, πολύ θα ήθελα ακόμα και τώρα να την ανηθικοποιήσω.

                                                                            *

Απόσπασμα από το γ’ μέρος του βιβλίου «Οι φίλοι ή Παραχάραξη ηθικής»:

«Προσπαθώ να συνθέσω έναν ‘Ύμνο στο Φιλί και σκοντάφτω σε ματωμένα ούλα, σε θεόστραβα δόντια, σε σάλια χείμαρρους, σε χείλη ραμμένα, σε γλώσσες ασυμμάζευτες, σε βόθρους! Ευτυχώς που υπάρχουν οι αφειδώλευτοι σμηνίτες, το σώμα ξηράς και τα σώματα τα πολυεδρικά κάποιων πολιτών. Όμως εγώ δηλώνω άπληστος και το ξέρω πως αν μια μέρα  πάρω οριστικά την κάτω βόλτα θά ’ναι γιατί θέλω να κάνω κ α ι τον έρωτα που σπαταλιέται έξω απ’ το δικό μου κρεβάτι, θέλω όλα τα’ αγόρια που κυκλοφορούν στην επικράτεια, ακόμα κι εκείνα, τα πολλαπλάσια και παγκόσμια, που δεν έχω δει και δεν πρόκειται ποτέ να συναντήσω· θέλω να σμίξω μαζί τους, όχι σε μια στιγμή, όχι συμβολοποιώντας κάποιον απ’ όλους – αυτή τη θρυλική συμπύκνωση των επιμέρους στοιχείων που με αναστατώνουν, πάνω σε έναν – καθόλου δεν μου φτάνει· τα χείλη και τα δάχτυλά μου λαχταρούν τον καθένα χώρια και να τα κάνω όλα μαζί του, κάθε μου χάδι να εξαντλεί επιφάνειες ξένων σωμάτων, θέλω να πω, κάτω απ’ την παλάμη μου να συχναλλάζουν τα κορμιά κι αυτή τη διαφορά να την απολαμβάνω ώς  το μεδούλι·  γι’ αυτό το ανικανοποίητο ίσως μια μέρα μαραζώσω αθεράπευτα, εξαιτίας της υποσυνείδητης επίγνωσης ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει ποτέ,  βυθίζονται σε μελαγχολία και χαπακώνονται χιλιάδες ομοφυλόφιλοι. (Και τι περίεργο!  Όλη η ευχαρίστηση στον έρωτα – κι όλη μου η ταλαιπωρία ώσπου να τον κερδίσω – συμπυκνώνεται στα δευτερόλεπτα που εκσπερματώνω. Πριν και μετά, αναγούλα!)»

(Πρώτη δημοσίευση περιοδικό screw )