ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ

Με αφορμή τα γενέθλια των δύο χρόνων των εκδόσεων Τετράγωνο (με σήμα τον κύκλο παρακαλώ!), από όπου έχουν εκδοθεί  μερικά αγαπημένα μας βιβλία [«Ανάμεσα στο τικ και το τακ» του φίλου και συνεργάτη Λύο Καλοβυρνά,  «Κάτι άλλαξε» του  Χρήστου Ιωαννίδη και το «Εγώ ήμουν αντράκι»],  αλλά και λόγο του ότι ο τίτλος μιας στήλης του περιοδικού προήλθε από μια ατάκα που είπε ο ίδιος,  σ’ αυτό το πρώτο μας τεύχος φιλοξενούμε τον Νίκο Μουρατίδη.

φωτογραφίες Γ.Στριφτάρης(striftaris.com)

Το «Σκάσε ηλίθια» έμεινε ιστορικό και ενέπνευσε και μια στήλη του περιοδικού μας. Το χρησιμοποιεί πολύς κόσμος. Το «σκάσε ηλίθια» για εσάς τι ήταν τελικά;

Ήταν μια έξαψη της στιγμής, μια έκφραση. Με το Μαρκελο Νύκτα έχουμε πάρα πολύ στενή και παλιά φιλία. Εγώ  συμπεριφέρομαι σ αυτά τα πράγματα λες και είμαι σπίτι μου με τους φίλους μου και ξεχνάω ότι είμαι σε ένα πλατό τηλεοπτικής εκπομπής, έτσι μου βγήκε πάρα πολύ αυθόρμητα λες και ήμασταν στο σαλόνι του σπιτιού μας. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ξέρουμε όλοι μας. Έγινε σλόγκαν,  ring tone, ασχολήθηκε όλος ο κόσμος … και έγινε πάρα πολύ γνωστός ο Μάρκελος (γέλια)

Σήμερα τι θα σήμαινε για εσάς αν το ξαναλέγατε;

Αν το προσέξεις, στον τονισμό, δεν ελέχθη με κακία. Είναι του τύπου  «ξεφορτώσου με», «μην λες μαλακίες»,  άρα το ίδιο πράγμα θα σήμαινε και για τον ίδιο λόγο θα το έλεγα σ’ αυτόν ή σ’ αυτήν που θα με προκαλούσε.

Ας πάμε λίγο από την αρχή. Σπουδάσατε σκηνοθεσία κινηματογράφου στην Σχολή Σταυράκου. Κάνατε ποτέ κάποια ταινία;

Μια ταινία για το πτυχίο μου όπως κάναμε όλοι οι μαθητές. Βέβαια όλοι κάναμε τα πάντα, βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον. Εγώ συγκεκριμένα έπαιξα σε τρεις ταινίες  σαν ηθοποιός, σε άλλες έκανα τον βοηθό, σε άλλες το σκριπτ κτλ.. Η δική μου ταινία λεγότανε Σαλώμη και εντόπισα το πρόβλημα της Σαλώμης με τον Ιωάννη στην σεξουαλική επιθυμία. Έτσι,  αντί να του κόψει το κεφάλι, τον ευνούχιζε.  Επίσης είχα παίξει σε δυο ταινίες του Τάκη του Σπετσιώτη  στο «Η Λίζα και η άλλη» και σε μια που λεγότανε «Η καλλονή» που ήμουνα ντυμένος γυναίκα και έκανα διάφορα τρελά και στην ταινία της Ίριδας Ζαχμανίδη «Το γιλεκάκι», που έκανα έναν μπουζουξή.

Σκηνοθετικό ταλέντο  είχες ;

Μπορεί να έχω ταλέντο και να έχω και ιδέες αλλά δεν έχω υπομονή και η υπομονή είναι ένα μεγάλο προσόν για έναν σκηνοθέτη. Οπότε μάλλον δεν θα τα κατάφερνα και ευτυχώς μπλέχτηκα με άλλες δουλειές. Ξεκίνησα με το που τελείωσα  την σχολή να είμαι πρώτος βοηθός του Παντελή Βούλγαρη στο Happy Day, αλλά  μου προέκυψε μια δουλειά στην δισκογραφική Polygram και επειδή έπρεπε να δουλεύω για να ζω το συζήτησα με το Παντελή και μου είπε να πας στην Polygram γιατί εκεί είναι μια σταθερή δουλειά, εμείς σε ένα μήνα θα έχουμε τελειώσει και μετά πάλι θα ψάχνεσαι και έτσι μπήκα στην δισκογραφία. Μάλλον επειδή τα πράγματα που γίνονται στην ζωή μας γίνονται για κάποιο λόγο δεν θα ήμουν κατάλληλος για σκηνοθέτης οπότε την γλύτωσα. Και εγώ και το σινεμά. [γέλια]

Το ότι βγήκαν στο internet οι ταινίες του Σπετσιώτη μετά από τόσα χρόνια σας ενόχλησε;

Όχι καθόλου ειλικρινά. Με τον Τάκη ήμασταν  πάρα πολλοί κολλητοί. Όλες τις ταινίες τις βλέπαμε μαζί, κάναμε απίστευτες αναλύσεις και για να καταλάβεις  περπατάγαμε από την Πατησίων μέχρι το Παγκράτι με τα πόδια συζητώντας. Κάποια στιγμή αποφάσισε να ανεβάσει  στο internet τις ταινίες του και τις σπουδαστικές και τις υπόλοιπες, και έτσι τις πήρανε τα τηλεοπτικό κοράκια. Αλλά μόλις είδανε την στάση την δική μου, ότι  δεν ήθελα να κρυφτώ, δεν «κώλωσα»,  δεν έπαθα πανικό…  απλά είπα ότι απαγορεύω σε όλους αυτούς να ασχολούνται με τα πιο ωραία μου χρόνια τα σπουδαστικά, σταμάτησαν.  Κόντεψαν να πουν ότι ντύνομαι και βγαίνω στην Συγγρού…. [γέλια]

Ήσασταν και στο ΑΚΟΕ εκείνη την εποχή.  Πιστεύετε ότι το ομοφυλόφιλο κίνημα πέτυχε τελικά. Τι θα έπρεπε να κάνει επιπλέον

Εγώ ξεκίνησα  με διάφορους φίλους και φίλες να συμμετέχουμε σε ένα κίνημα αντιρατσιστικό το οποίο εμπεριείχε και το περιβόητο νομοσχέδιο για την ομοφυλοφιλία το οποίο ήταν ελεεινό. Γενικώς  σαν πολιτική θέση και κοινωνική και κοσμοθεωρία είμαι εναντίον του να προσβάλεις τις μειονότητες και πραγματικά δουλέψαμε πολύ σκληρά εκείνη την εποχή γιατί ήταν ένα νομοσχέδιο εναντίον των ομοφυλόφιλων που πρόσβαλε τους ίδιους τους ομοφυλόφιλους αλλά και την ίδια την χώρα. Δώσαμε  αγώνα πηγαίνοντας στην Μελίνα Μερκούρη, στο Μάνο Χατζιδάκι, στον Δημήτρη Τσάτσο, στους διευθυντές εφημερίδων  σε όλες τις προσωπικότητες προσπαθώντας να μαζέψουμε υπογραφές εναντίον του νομοσχεδίου και έτσι γεννήθηκε το περίφημο ΑΚΟΕ. Ο μόνος που δεν υπέγραψε ήταν ο Κώστας Ταχτσής. 

Σήμερα πως τα βλέπετε να πράγματα

Δεν είμαι ο πλέον ειδικός, αλλά νομίζω ότι η κοινωνία έχει γίνει πολύ πιο ανεκτική από  το πώς ήταν στην δεκαετία του ’60 και του ‘ 70, σε πολλά πράγματα και θέματα και το βλέπεις και στην καθημερινότητα αλλά ακόμα και στην τηλεόραση που είναι και το πιο μαζικό μέσο. Έχουν γίνει πολύ «ανοιχτά» πράγματα ακόμα και σε prime time σειρές. Μην ξεχνάς τους Δέκα μικρούς Μήτσους με το Λαζόπουλο ντυμένο γυναίκα που ο γιός του ήτανε gay.  Σοκ. Έχει γίνει πολύ πιο ανοιχτόμυαλη η κοινωνία δεν έχουμε τα φαινόμενα της Ρωσίας που πήγε να γίνει gay pride και τους πλάκωσαν στο ξύλο. Δεν έχουμε ακραία φαινόμενα που έχει μέχρι και η Αμερική στην οποία πάνε στις gay οργανώσεις και τα σπάνε, φέρονται βίαια δέρνοντας κόσμο….. .

Παρ όλα αυτά και παρ όλη την ανεκτικότητα και την ελευθερία έκφρασης στην τηλεόραση, γιατί κανείς  καλλιτέχνης με εξαίρεση το Γιώργο Μαρίνο, δεν έχει δηλώσει ότι είναι ομοφυλόφιλος ανοιχτά.

Γιατί πρέπει να το κάνει αυτό; Για ποιο λόγο;. Πολύ καλά κάνουν. Ο Μαρίνος είχε μια συγκεκριμένη θεωρία, το έκανε, και  καλά έκανε την εποχή εκείνη που το έκανε. Αισθάνθηκε ότι έπρεπε να το κάνει και το έκανε. Γιατί πρέπει ο καθένας να βγαίνει και να λέει τι κάνει στην κρεβατοκάμαρα του  και να δίνει τροφή στα μεσημεριανάδικα με  όλη αυτή τη λαγνεία του κουτσομπολιού:  Για ποιο λόγο;

Από την άλλη δεν είναι υποκριτικό;

Το να κρατάς τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις μυστικές όμως, δεν είναι πιο γοητευτικό;

Επιμένω, δεν είναι υποκριτικό να δηλώνουν διάφοροι γνωστοί gay, ετεροφυλόφιλοι η να κάνουν λευκούς γάμους και κρυφές δεύτερες ζωές;

Άλλο αυτό.  Κανένας από τους gay καλλιτέχνες που γνωρίζω δεν έχει πει άλλα πράγματα από αυτά που κάνει, απλά δεν έχει βγει να δηλώσει ανοικτά τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Εγώ δεν θέλω κανένας άνθρωπος straight η gay να βγαίνει και να δηλώνει με κάποιον τρόπο την σεξουαλική του ζωή. Αυτό είναι κάτι πολύ προσωπικό του. Το να είσαι  gay έχει μια ποιητική γοητεία κατά την γνώμη μου. Το να βγεις και να το κρεμάσεις στα μανταλάκια το χάνει όλο αυτό. Και επί πλέον τι είναι όλο αυτό με τους gay γάμους που έχουν λυσσάξει όλοι;  Ότι δηλαδή τι;  Ζήλεψαν οι gay ξαφνικά την ζωή των straight  και ζήλεψαν την έγγαμη ζωή που πάει από το κακό στο χειρότερο και θέλουν και εκείνοι να κάνουν τα ίδια; Οι gay κάποτε ήταν πρωτοπόροι, μποέμ, ποιητές, φευγάτα άτομα …. τώρα τι πάθανε ξαφνικά;

Στους gay κύκλους λένε ότι αν κάποιος καλλιτέχνης έβγαινε ανοιχτά να το πει θα βοηθούσε κοινωνικά το κίνημα;

Δεν ζούμε σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που απαγορεύεται η ομοφυλοφιλία και ξαφνικά κάνουμε κίνημα.  Για ποιο κίνημα μιλάμε; Υπάρχει κίνημα; Όσοι το πιστεύουν αυτό, ας κάνει ο καθένας ξεχωριστά τη δική του κίνηση για να διεκδικήσει αυτά που θέλει. Οι αρχαίοι έλληνες έλεγαν ότι οι σπουδαίοι άνθρωποι ασχολούνται με ιδέες, οι μέτριοι με γεγονότα και οι κατώτεροι άνθρωποι ασχολούνται με άλλους ανθρώπους. Ας πάψουν και οι gay λοιπόν  να ασχολούνται με τους υπόλοιπους gay,  τι κάνουν και τι λένε, μην τυχόν και προχωρήσουμε παρά κάτω.

Ας κλείσουμε την κουβέντα εδώ και ας πάμε στην συνέχεια της πορείας σας. Υπήρξατε ο πρώτος έλληνας μάνατζερ καλλιτεχνών. Υπήρχε κάτι αντίστοιχο εκείνη την εποχή.

Είμαι ένας άνθρωπος που με ότι ασχολούμαι παθιάζομαι . Όταν λοιπόν μπήκα στην δισκογραφία από την βαριά κουλτούρα του κινηματογράφου και τον Αϊζενστάιν βρέθηκα να δουλεύω με λαϊκούς τραγουδιστές και ποπ σταρ  και έπαθα σοκ. Αλλά  μάλλον κάτι με γοήτευσε σ’  αυτό και άρχισα να το ψάχνω και να με απασχολεί. Έτσι άρχισα μόνος μου χωρίς σπουδές,  χωρίς να ξέρω τι είναι δημόσιες σχέσεις, μάνατζερ κτλ να το εξελίσσω.. Δεν υπήρχε τίποτα απολύτως τότε, και μέσα σε μια πενταετία είχα γίνει φίρμα και άρχισε να μου τηλεφωνεί η Λάσκαρη, ο Βουτσάς, η Βουγιουκλάκη κ.α. και να μου ζητάνε να τους κάνω γραφείο τύπου,  να τους δίνω συμβουλές  κτλ. Θεωρώ ότι είμαι ο πρώτος άνθρωπος που προσέλαβα μακιγιέρ για να βάφει  τις τραγουδίστριες  για τα εξώφυλλα των δίσκων τους να μην βάφονται μόνες τους και να μουντζουρώνονται.  Τα πρώτα επιμελημένα εξώφυλλα δίσκων είμαι πάλι ο πρώτος που τα έκανε. Γενικώς ήμουνα ο άνθρωπος των καλλιτεχνών  είχα άποψη και το στήριζα αυτό.  Έκανα πολλά πράγματα ήμουν στην δισκογραφία έγραφα σε περιοδικά  ξεκίνησα να κάνω  ραδιόφωνο και όλα αυτά μεταλλάσσονταν με τον καιρό γιατί βαριέμαι κιόλας τα ίδια και τα ίδια. Είμαι από τους ανθρώπους  που όταν δώσω ότι έχω να δώσω σε μία δουλειά η μου δώσει ότι είναι να μου δώσει, θέλω να φεύγω να πηγαίνω στο επόμενο. Γ αυτό άλλαζα συνεχώς.  Στο www.nikosmouratidis.gr θα τα βρεις όλα. Τελείωσα με την δισκογραφία  ασχολήθηκα με το θέατρο, με την τηλεόραση με τα σενάρια με το ζωντανό ραδιόφωνο, μετά άρχισα να παίζω σαν dj σε club και όλη η ζωή μου κυλάει έτσι.  Πάντα είχα πολύ ενέργεια και την διοχέτευα δεξιά και αριστερά, πάντα όμως σε καλλιτεχνικά πράγματα

Σας γοήτευε και η πρόκληση;

Ήταν πρόκληση, αλλά και λαιμαργία ταυτόχρονα.  Ήθελα και εκείνο μετά και το άλλο αλλά δεν έκανα πράγματα που δεν τα ερωτευόμουνα.  Δηλαδή έχω αρνηθεί πολλές δουλειές  που δεν μου έλεγαν τίποτα. Ήθελα να τα γουστάρω πάντα πάρα πολύ αυτά που κάνω και τα έκανα και με το δικό μου τρόπο.

Δημιούργησε σχολή αυτός ο τρόπος και ακολούθησαν άλλοι;

Μπα….  Δεν νομίζω! Γιατί δεν βλέπω και κανέναν σοβαρό μάνατζερ στην Ελλάδα. Ο μάνατζερ είναι το μυαλό του καλλιτέχνη, μιλάει εκ μέρους  του παντού. Ο  μάνατζερ είναι πάρα πολύ σοβαρή δουλειά, είναι αυτός που θα σκεφτεί,  θα οραματιστεί,  θα χτίσει την στρατηγική της καριέρας του, το  πως πρέπει να γίνουν τα πράγματα.  Το να σε πάρει κάποιος και να σου πει «έλα σου έχω μια δουλειά στην Θεσσαλονίκη» κτλ. λέει ότι είναι  μάνατζερ. Όχι ρε καραγκιόζη δεν είσαι μάνατζερ. Είσαι ατζέντης . Κλείνεις δουλειές.

Ποιο πιστεύεις ότι είναι ένα προτέρημα και ένα ελάττωμα των καλλιτεχνών που να τους χαρακτηρίζουν;

Είναι πολύ γενική ερώτηση. Οι καλλιτέχνες από την φύση τους είναι εγωκεντρικά άτομα. Αν  θέλεις  λοιπόν αυτό το κατατάσσουμε στα ελαττώματα. Το προτέρημα είναι ότι μας δίνουν το ταλέντο τους,  γίνονται ερωτεύσιμοι , παθιαζόμαστε μ’ αυτούς. Αλλά από εκεί και πέρα είναι θέμα χαρακτήρα. Άλλος δεν λέει καλησπέρα στην ορχήστρα του. Τόσο καβαλημένος! Και από την άλλη η Αλεξίου ακούει μια τραγουδίστρια στο ραδιόφωνο που της αρέσει και της τηλεφωνεί  και της το λέει.  Κάγκελο η τραγουδίστρια!

Υπάρχει κάτι που δεν έχετε κάνει και θέλετε να κάνετε;

Όχι πιστεύω ότι με ότι έχω καταπιαστεί, ότι  με ενδιέφερε το έχω κάνει και  με αγάπη και με πάθος. Δεν θέλω να κάνω άλλα πράγματα ήδη έχω κάνει τον εκδοτικό οίκο, που  το θεωρώ υπερβολικό αλλά ήταν μια αδυναμία μου. Τα τελευταία χρόνια γράφω και εγώ και ήθελα να έχω μια δουλειά για το μέλλον για να έχω να κάνω κάτι όταν…. θα μεγαλώσω. [γέλια]

Το σκεπτικό των εκδόσεων τετράγωνο λοιπόν πως προέκυψε;

Ότι είμαι ένας ελεύθερος επαγγελματίας, ότι κάποια στιγμή θα σταματήσει αυτό το πανηγύρι με τις μουσικές και τις τηλεοράσεις και θα πρέπει κάπου να έχω μια δουλειά. Τι δουλειά θα είναι αυτή;  Επιχείρησα να κάνω ένα μπαρ [σημ. λέει για το David], και έφαγα τα μούτρα μου. Μετά σκεφτόμουνα να κάνω ένα μαγαζί, μέχρι ψιλικατζίδικο πέρασε από το μυαλό μου [γέλια].  Μια μέρα που μιλάγαμε με το Σταμάτη Κραουνάκη και μου είπε ότι κάνει την  Λυχνία, την εταιρία δίσκων την δική του, μου ήρθε η ιδέα του εκδοτικού οίκου. Και για τα δικά μου βιβλία αλλά και για να κυκλοφορώ νέους συγγραφείς  που τρώνε πόρτα στους μεγάλους εκδοτικούς οίκους.

Και πως είναι τελικά, το να είναι κανείς μέσα στα εκδοτικά και να το διαχειρίζεται μόνος του;

Είναι μεγάλος αγώνας, είναι πολύ δύσκολα τα πράγμα, δεν βοηθάνε ούτε τα ΜΜΕ, ούτε τα ίδια τα βιβλιοπωλεία….  Άσε θέλει επιμονή, υπομονή και πείσμα.

Ο κόσμος δεν διαβάζει;

Όχι όσο θα έπρεπε αν και πιστεύω ότι σε εποχές κρίσης και ευτελισμού,  στρεφόμαστε σε πιο πνευματικά πράγματα. Απ’ την άλλη τα βιβλιοπωλεία γκρινιάζουν και από εκεί που ήταν κάτι τρύπες, έχουν γίνει τριώροφα.  Είναι καινούργιο για μένα όλο αυτό, δύσκολο, αλλά μ’ αρέσει πολύ.

Γιατί επιλέξατε το όνομα «τετράγωνο»;

Πάντα μου άρεσαν τα γεωμετρικά σχήματα και το τετράγωνο μου έκανε  σταθερό, στέρεο βάλε και την τετράγωνη λογική, είναι και εύηχο κι’ έτσι το  αποφάσισα να το βγάλω. Η πλάκα ήταν όταν ψάχναμε το λογότυπο και μου κάνανε διάφορα αλλά δεν έμενα ικανοποιημένος. Δίνω σε έναν άλλο  γραφίστα να μου κάνει και ήταν αυτό.  Ο κύκλος. Με το που ανοίγω το mail και το βλέπω σκάω τα γέλια. Εκδόσεις Τετράγωνο με σήμα τον κύκλο!

Το κριτήριο για να εκδώσετε τα βιβλία ποιο είναι; Τα διαβάζετε εσείς;

Όχι όλα, να μην λέμε και υπερβολές. Έχω δώσει σαφείς οδηγίες σε δυο readers που έχω,  διαβάζω και εγώ αρκετά, τουλάχιστον τα πρώτα κεφάλαια, και το κριτήριο είναι ότι θέλω νέου είδους γραφή,  νέο προβληματισμό,  νέα οπτική,   ενδιαφέρουσες ιστορίες,  να μου ξυπνάνε αισθήματα και συναισθήματα που έχουν πέσει σε αδράνεια. Αν μου συμβεί αυτό, λέω καλό είναι. 

Για τα δικά σας βιβλία. Ποια είναι η αντίδραση πως τα υποδέχονται; Έχετε κάνει και τόσες περιοδείες…..

Καταρχήν όλοι έρχονται να δουν τον άνθρωπο που βλέπουν στην τηλεόραση το οποίο εντάξει είναι λογικό…...

Και τι περιμένουν να γράψει αυτός ο άνθρωπος της τηλεόρασης;

Όλοι περιμενανε ότι το πρώτο μου βιβλίο θα είναι σχετικό με την μουσική γιατί έτσι με είχαν συνδέσει.  Τους τη βγήκα λοιπόν με ένα παιδικό μυθιστόρημα. Μετά περίμεναν να βγάλω ένα βιβλίο που να λέω καλλιτεχνικά και τηλεοπτικά πράγματα. Εμένα  όμως δεν είναι ο τομέας μου αυτός,  εγώ θέλω να γράφω διάφορες  ιστορίες όσο μπορώ καλύτερα, να βελτιώσω τον τρόπο γραφής μου,  την αφήγηση μου.

Στο  «Εγώ ήμουν αντράκι» υπάρχει έντονα η κινηματογραφική δομή.

Όλα μου τα βιβλία το έχουν αυτό και μ’ αρέσει να είναι κινηματογραφικά.  Να σου πω μάλιστα  ότι μου το ζήτησε μια φίλη στο Βερολίνο να το δείξει σε έναν ελληνογερμανό σκηνοθέτη.  Πιστεύει ότι μπορεί να γίνει ταινία. Μακάρι!

Το «Εγώ ήμουν αντράκι» είναι το αγαπημένο σου ;

Αγαπώ όλα μου τα βιβλία σαν  παιδιά μου, για να πούμε και ένα κλισέ (γέλια).  Ήταν κάποιες ιστορίες που έπρεπε να της πω. Στην αρχή με απασχόλησε και το ύφος,  αν έπρεπε δηλαδή να το γράψω με σκληρή και ωμή γλώσσα και με τις σεξουαλικές  σκηνές να περιγράφονται κανονικά. Μετά πήγα να το αλλάξω και ύστερα σκέφτηκα ότι δεν ήταν δυνατόν να αυτολογοκριθώ. Έπρεπε  να λεχθούν έτσι, σε μια γλώσσα καθομιλουμένη, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας….  και σε όποιον αρέσει.

Είχες σχόλια γ αυτό το βιβλίο;

Βέβαια,  βγήκαν στην τηλεόραση και είπανε διάφορα μέχρι και πορνογράφο με είπαν. Αλλά το κορυφαίο  το είπε η Ελεονόρα Μελέτη που είπε:  «Παιδιά διάβαζα το βιβλίο του Μουρατίδη και πήγα σπίτι και έγινε με το σύντροφο μου της τρελής.»

Δεν είπαμε καθόλου για το Art studio.

Το The art studio είναι μια ιδέα  που με κυνηγάει αρκετό καιρό και ευτυχώς γίνεται φέτος  πραγματικότητα μαζί με δυο φίλες μου καθηγήτριες, μια χορογράφο και μια στα φωνητικά. Είναι μια σχολή για νέους καλλιτέχνες  αλλά με σκοπό να τα κάνουμε όλα. Αυτός που θα έρθει να πάρει μαθήματα θα βγει ενας πραγματικά ολοκληρωμένος καλλιτέχνης. Θέλουμε να προετοιμάζουμε τους καλλιτέχνες του μέλλοντος. Ο υπότιτλος μας είναι voice, body image.  Ξεκινάμε τον Οκτώβριο και ελπίζουμε να πάνε όλα καλά.

Οι νέοι καλλιτέχνες τι προβλήματα έχουν να αντιμετωπίσουν;

Χιλιάδες δυσκολίες. Το γεγονός ότι οι καριέρες εναλλάσσονται πια πολύ γρήγορα είναι ένα βασικό. Δεν θα υπάρχουν πια καριέρες τριάντα και σαράντα χρόνων, τελείωσε αυτό. Επίσης δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά αυτά τα νεα παιδιά δεν έχουν μυαλό, δεν τοποθετούν τον εαυτό τους μέσα στην τέχνη τους και στο χώρο της,  πάνε λιγάκι στα κουτουρού. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι έξυπνος εκτός από μορφωμένος. Δεν χρειάζεται να έχεις μόνο το ταλέντο της φωνής. Μην ξεχνάς ότι η Νο 1 σταρ του κόσμου είναι άφωνη. Αλλά έχει όλα τα άλλα.  Παρένθεση, για την Madonna μιλάω. Ποιος έχει ανάγκη από έναν βλάκα και αμόρφωτο καλλιτέχνη;

(Πρώτη δημοσίευση περιοδικό fagazine)