ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΗΜΑΣ

Με αφορμή την νέα του ταινία Poker face που θα κυκλοφορήσει από την Village έχοντας στα σκαριά μια δική του ταινία που ετοιμάζει για την άνοιξη και κυρίως γιατί είναι παλιός γνώριμος και φίλος νιώσαμε την ανάγκη να πιούμε έναν καφέ και να κάνουμε μια κουβέντα με το Χρήστο Δήμα

Του Γ. Τσιτιρίδη

Φωτογραφίες Γ. Στριφτάρης 


 

Χρήστο σε τι φάση σε πετυχαίνουμε επαγγελματικά αυτήν την στιγμή;

Τελειώνω την ταινία που γύρισα το καλοκαίρι το  “Poker Face” σαν θέμα έχει το πόκερ αλλά είναι μια ερωτική κομεντί που πρωταγωνιστεί  ο Αλκης Κουρκουλος η  Σαουλίδου ο Καφετζόπουλος Πυρπασόπουλος Μποσταντζόγλου. Είναι κάτι χαριτωμένο ελαφρύ και αρκετά γλυκό. Μου  έχει αφήσει μια γλυκιά αίσθηση θα βγει Φεβρουάριο  αμέσως μετά τις γιορτές.

Ετοιμάζεις και κάτι άλλο αυτό το διάστημα;

Έχω θεατρικά κάνει κάτι με τον Στάθη το Λυβαθινό για την «Φόνισσα»  ένα βιντεάκι για την παράσταση και πάλι τα βίντεο του Εθνικού για την παιδική σκηνή. Γενικά φλερτάρω λίγο με το θέατρο μέχρι να  ξεκινήσω την επόμενη μου ταινία.

Σκηνοθέτης πως αποφάσισες να γίνεις. Ποια ήταν εκείνη η στιγμή στην οποία είπες αυτό θέλω τελικά να κάνω.

Τρεις κομβικές στιγμές η μια ήταν όταν πιτσιρικάς  έβλεπα το «West side story» το οποίο λίγο η πολύ με όρισε και θα ήθελα  να εκφράζομαι με έναν τρόπο έτσι όπως εκφράστηκαν οι άνθρωποι σ αυτήν την ταινία. Μου έκανε ένα κλίκ όλοι αυτοί οι τύποι του δρόμου, οι συμμορίες άνθρωποι παράξενοι. Η δεύτερη στιγμή ήταν όταν είδα μια ταινία στο Φεστιβάλ το 1993 που λεγότανε 32 μικρές ιστορίες του  Γκλέν Μπούλ η οποία με κινητοποίησε και με έβαλε σε μια διαδικασία να κάτσω να γράψω μια δικιά μου ιστορία γιατί μέχρι τότε έβλεπα ναι μεν πάρα πολύ σινεμά αλλά δεν μου είχε μπει η σκέψη ότι θα μπορούσα επί τις ουσίας να ασχοληθώ επαγγελματικά μ αυτό το πράγμα η σαν στόχος ζωής αλλά αυτή η ταινία με έβαλε να γράψω το πρώτο μου σενάριο που έγινε η ταινία «Ένας ουρανός γεμάτος αστέρια». Και η πιο καθοριστική στιγμή που είπα «αυτό θέλω να κάνω» ήταν  την πρώτη μέρα του γυρίσματος της ταινίας αυτής όπου η συγκίνηση και η πληρότητα που ένιωσα με το που τελείωσε το  γύρισμα μου απάντησε στο ερώτημα τι θέλω να κάνω  και ότι δεν θέλω να κάνω τίποτα άλλο στην ζωή μου παρά να είμαι σκηνοθέτης.

Η δουλειά  του σκηνοθέτη απαιτεί περισσότερο τεχνική η ταλέντο ;

Είναι ένας συνδυασμός. Χρειάζεται πρώτα από όλα να θέλεις να πεις μια ιστορία να θέλεις να την οπτικοποιήσεις. Πρέπει να έχεις μια μέθοδο ,έναν τρόπο με τον οποίο να οργανώνεις και το ταλέντο άλλων ανθρώπων πρέπει να έχεις ένα ταλέντο να επικοινωνείς με το ταλέντο των άλλων και να τους αφήνεις χώρο ώστε και να παίρνουν ενέργεια από σένα αλλά και από την άλλη να τους δίνεις σωστές κατευθύνσεις και στις ερωτήσεις που σου κάνουν να έχεις πάντα τις σωστές απαντήσεις η να αφήνεσαι στις απαντήσεις που θα σου δώσουνε. Είναι ένα πάρε δώσε συνεχές στο οποίο πρέπει λίγο η πολύ να καταπολεμήσεις το εγώ σου αλλά να μην αφήσεις και την ανασφάλεια σου να εμποδίσει τους άλλους να έρθουν κοντά σου. Είναι ένα παράξενο  παιχνίδι. Δεν είναι εύκολο να είσαι σκηνοθέτης είναι σαν να είσαι ο διευθυντής ορχήστρας από την άλλη είναι και εύκολο  γιατί το χαμαλίκι δεν το κάνεις εσύ αλλά όλοι οι άλλοι που είναι κάτω από σένα. Στην ουσία εσύ κάθεσαι και βλέπεις αν αυτό σου λειτουργεί η όχι αλλά μέχρι να κάτσεις στην καρέκλα για να δεις την σκηνή να εξελίσσεται θα πρέπει να το έχεις οργανώσει όλο το πράγμα στην εντέλεια οπότε υπάρχουν άνθρωποι ταλαντούχοι που μπορούν να  σου φτιάξουν από το τίποτα μια μαγική στιγμή και άλλοι που είναι μεθοδικοί τους λείπει το μεγάλο ταλέντο αλλά είναι  οργανωμένοι άρα και αποτελεσματικοί. Εγώ ίσως να είμαι κάπου στο ενδιάμεσο ούτε εξαιρετικά ταλαντούχος ούτε και πολύ τεμπέλης.

Η πρώτη σου ταινία ήταν το «Ένας ουρανός γεμάτος αστέρια» μετά ακολούθησε η «Τέντερ» η «Ανάσα» και ο «Αμερικάνος». Οι πρώτες δυο γυριστήκαν στην Ελλάδα ….

Με το που έκανα την Τεντερ έφυγα για Αμερική όλη την προβολή της δεν την έζησα εκεί στη Δράμα και στο Φεστιβάλ ταινιών στην Θεσσαλονίκη που έκανε στο Μύλο ο Πάνος Κοκκαλένιος το οποίο Φεστιβάλ ήταν από αυτά που με στήριξαν πάρα πολύ και όσο δούλευα σαν σερβιτόρος στην Αμερική η Τέντερ και η Ανάσα έτυχαν κάποια προβολή και βράβευση στην Θεσσαλονίκη μου έδωσαν κουράγιο και αυτοπεποίθηση ότι δεν είναι στο μυαλό μου μόνο όλο αυτό που θέλω να κάνω και έχει λόγο να γίνετε ειδικά με μια τέτοια θεματική και με το χειροποίητο τρόπο που το έφτιαχνα πρέπει να σου πω ότι το φεστιβάλ αυτό ήταν από τις σημαντικές στιγμές της καριέρας μου .

Ήμουν μέρος του κοινού και θυμάμαι τον ενθουσιασμό του κόσμου στις προβολές των δικών σου ταινιών και τις συζητήσεις που ακολουθούσαν. Ήταν  βιωματικές οι ταινίες αυτές ;

Ήταν πολύ βιωματικά και αυτό το τόσο βιωματικό ήταν που με έκανε και ξεμπέρδεψα με πολλά από πολύ νωρίς. Κάνοντας αυτές τις μικρού μήκους ταινίες  αυτές τις μικρές επιστολές σε φίλους  είχα ότι είχα να πω το είπα και πήγα παρακάτω. Αυτό με βοήθησε στην εξέλιξη μου γιατί δεν είχα πια σκελετούς στην ντουλάπα. Δηλαδή υπήρχε ένα σημείο αναφοράς, έγινε τόσο δημόσιο μια εξομολόγηση που με βοήθησε αφάνταστα να ωριμάσω και να εξελιχτώ. 

Ενώ οι δύο λοιπόν έχουν γίνει Ελλάδα και οι άλλες δυο Αμερική δεν διακρίνεις διαφορές και αντιθέσεις και μπορούν εύκολα να δέσουν η μια με την άλλη ίσως γιατί έχουν σαν κοινό τους ότι είναι βιώματα σου. Εξάλλου κάπως έτσι προέκυψε η ταινία 4  και συνδεθήκαν εντάχθηκαν καλά.

Δεν υπήρχε στόχος ποτέ να γίνει το «Τέσσερα» δεν έγιναν γ αυτό το σκοπό αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ο σκοπός μου δεν ήταν να κάνω μια μεγάλου μήκους ταινία. Θα πήγαινα κάθε χρόνο και θα έκανα από μια μικρού μήκους και όχι απαραίτητα όλες με αυτή την θεματική. Θεωρώ χρέος να πω ότι οι ιστορίες που ήθελα τότε να πω ήθελα να είναι εντελώς δικές μου και καθόλου ενοχικές και αυτολογοκρινόμενες με τη λογική ότι μ αυτές θα πάω να στηρίξω μια καριέρα.  Δεν είχα να κάνω καριέρα ήθελα να στείλω γράμματα στην Ελλάδα, ένα  σ αγαπώ σε φίλους που δεν είχα πει , ήθελα να πω αντίο , ήθελα να πω συγνώμη . Μ αυτήν τη λογική λοιπόν μπήκα στην διαδικασία να της κάνω. Όταν μου έγινε η πρόταση από την new star να τις βγάλουμε όλες μαζί τότε κατάλαβα ότι όλες μιλάνε για την απώλεια για την ξενιτιά για τον έρωτα την αρρώστια με έναν τρόπο προσωπικό και τόσο δικό μου που όταν το λες τόσο καθαρά δεν είναι ύποπτος διδακτικός το αντίθετο.  Επειδή βιώθηκαν έτσι όπως βιώθηκαν δεν περίμενα να μου πεις μ αρέσει η δεν μ αρέσει. Ήμουν και πολύ ανοιχτός στην όποια κριτική.

Στον Αμερικάνο ο ήρωας θέλει να επιστρέψει στην χώρα του . Μετάνιωσες τελικά που γύρισες σε μια χώρα στην οποία βρήκες υποκρισία ομοφοβία και με τα χρόνια χρεοκοπία μνημόνιο τρόικα βία συντηρητισμό και πολύ άσχημες εικόνες. Θα ήθελες να είχες  μείνει εκεί;

Έχω περάσει μια γεμάτη δεκαετία εδώ  με δουλειά με συνεργασίες με ανθρώπους που συνάντησα που γνώρισα και με πήγανε μπροστά έκανα άλλες δυο ταινίες για τις οποίες είμαι πολύ χαρούμενος. Σίγουρα αυτή η στιγμή είναι η χειρότερη που βιώνει η Ελλάδα τα τελευταία σαράντα χρόνια αλλά δεν έχω μετανιώσει που γύρισα  και γ αυτό δεν φεύγω πάλι.  Πιστεύω  ότι κάποιοι από εμάς πρέπει με την  στάση ζωής μας  με την δουλειά μας να δείξουμε ότι υπάρχει φως δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της κατάθλιψης. Είναι πάρα πολύ βίαιο αυτό που συμβαίνει θα μας στοιχήσει ακόμα παραπάνω από ότι μας στοιχίζει τώρα αλλά θα μείνω και θα προσπαθήσω για το καλύτερο.

Ο Αμερικάνος της ταινίας αν την  ξαναγύριζες σήμερα θα επέστρεφε;

Όχι

Γιατί ;

Γιατί ο Αμερικάνος κουβαλάει στην βαλίτσα αυτές τις ιστορίες της μητέρας του  της θείας του τις ιστορίες μιας χώρας και αυτά είναι τα όπλα στην φαρέτρα του. Ο στόχος της ζωής του είναι να γίνει Αμερικάνος να μπει μέσα σ αυτό το σύστημα να αγοράσει το ταξί με όποιο τίμημα να πάρει την Αμερικάνικη υπηκοότητα και να γίνει μέρος του συστήματος. Ο Αμερικάνος της ταινίας δεν θα γύριζε ποτέ στην Ελλάδα θα  το έβλεπε με τρυφερότητα το παρελθόν του με μια αγάπη αλλά δεν θα έκανε το βήμα πίσω.  Εγώ όταν ήρθα  ,  ήρθα για να κάνω τα βήματα μπροστά και τα έκανα και ένας λόγος για τον οποίο δεν θέλω να φύγω είναι ότι δεν ένιωσα ότι κάνω βήμα προς τα πίσω. Όταν μου κάνεις την ερώτηση αυτή μετά από δυο χρόνια δεν ξέρω τη θα σου απαντήσω αλλά τώρα έχω μια δυναμική που με πάει μπροστά. Τελειώνω μια ταινία, το 2012 θα έχω άλλη μια ταινία να κάνω. Αν δεν είχα αυτήν την προοπτική ίσως τώρα να έκανα μια άλλου είδους κουβέντα.

Μετά τις ταινίες που αποτέλεσαν το 4 έκανες τους « Ακροβάτες του κήπου» σενάριο από  ένα δικό σου βιβλίο. Πόσο εύκολο είναι ένας σκηνοθέτης να διασκευάζει το ίδιο του το βιβλίο και να το κάνει εικόνες;

Δεν είναι τόσο εύκολο αλλά ούτε δύσκολο. Το βιβλίο το είχα γράψει πριν φύγω για την Αμερική την ταινία την έκανα αφού γύρισα από Αμερική οπότε είχε κλείσει έναν κύκλο. Και επειδή κρατάω τις υποσχέσεις  μου ένιωθα ότι μετά τα τριάντα μου ,που ενηλικιώνεσαι και αφού άφησα όλα τα άλλα πίσω έπρεπε να αφήσω και την παιδική μου ηλικία. Και αυτό το βιβλίο είχε το υλικό για να πω αντίο την παιδική μου ηλικία , να πω αντίο στην Ελευσίνα να πω αντίο σε μια αθωότητα που κοίταζα με μια τρυφεράδα και όλο αυτό ήταν πολύ διαφορετικό από το «4» και ότι είχα κάνει ως τότε και σε πολλούς λειτούργησε αρνητικά. Πολλοί περίμεναν να δουν έναν άλλο Αμερικάνο ένα άλλο «4» σε μεγάλου μήκους ταινία. Όλοι περιμένανε να δούνε τον επόμενο Γιάνναρη και εγώ τους έδωσα μια άλλη ταινία μια άλλη γραφή καλή η κακή έχω μάθει να βλέπω τα λάθη μου με καλοσύνη είναι εκεί τα βλέπω αλλά δεν θεωρώ ότι στην πρόθεση μου πρόδωσα κάποιον και ειδικά το όραμα μου. Δεν το έκανα καλά αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι με πρόδωσα και είμαι ευτυχής γ αυτό. Αυτό για το οποίο  δεν είμαι ευτυχής είναι ότι από τους Ακροβάτες ως την Νήσο πέρασαν 8 χρόνια. Σε μια άλλη καριέρα θα έπρεπε να είχα κάνει άλλες δυο ταινίες αλλά το σύστημα ήταν –είναι τέτοιο  που δεν μπορούσα να κάνω τις ταινίες που ήθελα να κάνω.

Σ αυτό σου στοίχησε ενδεχόμενος ότι περίμεναν κάτι άλλο από σένα σε είχαν κατατάξει κάπου και εσύ έκανες κάτι άλλο;

Όχι δεν το πιστεύω ότι δεν μου δώσανε την χρηματοδότηση επειδή έκανε τους Ακροβάτες μετά το «Τέσσερα». Είχα την τύχη να κάνω καλή τηλεόραση  και να μου δίνει την δυνατότητα να πληρώνω το ενοίκιο κάτι που είναι επίσης πολύ σημαντικό και από την άλλη δεν είναι εύκολο να βρίσκεις χρηματοδότηση για ταινίες  από το Κέντρο Κινηματογράφου. Με  τον τρόπο που λειτουργούσε μπορούσαν να γίνουν 5 ταινίες το χρόνο  και αν είχε ο Αγγελόπουλος ταινία σήμαινε ότι αυτό γινότανε ακόμα πιο δύσκολο.  Μ αυτή τη λογική δεν μπορώ να σου πω ότι έφταιγε κάποιος ιδιαίτερα  ίσως και εγώ που δεν το κυνήγησα παραπάνω αλλά περνούσα καλά σκηνοθετώντας υπέροχους φόνους έχουν μείνει τρία σενάρια στην ραφιέρα μου  κάποια στιγμή μπορεί και να γίνουνε. Και επειδή το σινεμά είναι ακριβό σπόρ η το κάνεις χωρίς καθόλου λεφτά η με πολλά λεφτά. Δεν υπάρχει ενδιάμεση λύση σ αυτά τα πράγματα. Εγώ δεν είχα την δύναμη να το κάνω χωρίς λεφτά. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα καλέσω π.χ ηλεκτρολόγους να τους πω δουλέψτε για την δική μου παπαριά 8 βδομάδες αλλά δεν θα σας πληρώσω. Άλλοι το κάνουν και το κάνουν και καλά. Εγώ δεν μπορώ. Θέλω να είμαι σε ασφαλείς συνθήκες και να ξέρω ότι μπορώ να το κάνω και να απαιτήσω το μάξιμουν των δυνατοτήτων του καθένα γιατί μπορώ και όχι γιατί μου κάνουν χάρη.

Η τηλεόραση τα σήριαλ φθείρουν έναν καλλιτέχνη;

Τον φθείρουν αν μπει στην διαδικασία του να ξεπετάς και να πηγαίνεις για να κάνεις μια αρπαχτή και αυτό είναι ίσως το λάθος του Έλληνα και αυτό να πληρώνουμε τώρα. Σε μια χώρα που γινόντουσαν 40 σίριαλ γίνονται τώρα τρία και αυτά ισπανικές πατέντες. Αυτό από μόνο του δείχνει ότι κάτι δεν κάναμε καλά η δώσαμε τόση υπεραξία στο δήθεν μας ταλέντο που μας γύρισε μπούμερανγκ όμως από την άλλη η τηλεόραση μου έδωσε πολλά εργαλεία ταχύτητα αποφάσεων πρόσβαση σε ηθοποιούς να κάνουμε διαφορετικά πράγματα να περάσουμε καλά και η φόρμα μερικών τηλεοπτικών ήταν σαν να κάνω μικρό σινεμά. Δεν ένιωσα ότι πρόδωσα την όποια μου αισθητική. Ούτε στα σήριαλ ούτε στα βίντεο κλίπ που έκανα είτε με τον Τερζή το Ρέμο ήταν για μένα μικρού μήκους ταινίες. Δεν σνομπάρω τίποτα. Γιατί ο Λάνθιμος να σνομπάρει την διαφήμιση που τελικά του έδωσε την δυνατότητα να κάνει μια ταινία σαν τον Κυνόδοντα η σαν τις Άλπεις.  Όλο αυτό το στεγανό πρέπει να το ξεπεράσουμε και το ξεπερνάμε. Η νέα γενιά δεν είναι έτσι.

Υπήρξαν αντιδράσεις για την Νήσο  για το ότι ο πάπας είναι ένας νέος γκέι που έχει δεσμό;

Η  ταινία είχε πάρει ασφαλιστικά μέτρα για να μην βγει σε dvd και εκκρεμούσε ένα δικαστήριο γιατί έλεγαν ότι προσβάλαμε τα θεία και την θρησκεία.Εγώ το αντίθετο θα μπορούσα να σου πω ότι είναι εντελώς politically correct στο θέμα ομοφυλοφιλία. Ένα  παιδί σε μια επαρχιακή πόλη διεκδικεί την ομοφυλοφιλία του και υπάρχει μια καταγραφή πόσο μπορεί να σε ισοπεδώσει η κοινωνία και η υποκρισία αλλά και πως μπορείς να ανταπεξέλθεις σε αυτό  και δεν πιστεύω ότι προσέβαλα κάποιον με την ταινία.

 Είναι  υποκρισία να θέλεις να κρύψεις μερικά πράγματα για την ζωή σου πίσω από ένα ράσο μια στολή;

Μακάρι να είχαν όλοι την δύναμη να μπορούν να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους και τα όποια τους θέματα χωρίς να έχουν την ανάγκη της σύμβασης. Το να είσαι ιερές είναι μέρος ενός επαγγέλματος με αυτή  τη λογική μπορώ να καταλάβω ότι είναι άλλο το επάγγελμα και άλλο η προσωπική  ζωή. Αρκεί όμως την ώρα που πάς να κάνεις κάποια πράγματα να μην φοράς την στολή σου να έχεις την συναίσθηση ότι είναι προσωπική στιγμή. Τώρα το πόσο εύκολο είναι αυτό.

Άρα μπορείς να καταλάβεις και κάποιον που κάνει διπλή ζωή π.χ είναι και παντρεμένος πάει και με άντρες χωρίς να γνωρίζουν οι άλλοι γ αυτό .

Μπορώ να τον κατανοήσω απόλυτα αρκεί να μην κατηγορήσει εμένα που έχω κάνει coming out . Αν έβλεπα ότι μπροστά στους άλλους ρίχνει μπινελίκι τότε θα ήμουν αντίθετος αλλά διαφορετικά δεν μπορώ να ζητήσω και να διεκδικήσω να έχουν τον ίδιο τσαμπουκά το ίδιο τσαγανό και την ίδια συμπεριφορά όλοι οι ανθρώποι.  Δεν είμαι αυτός  που κρίνει και κατηγορεί.

Οι ιερείς παρ όλα αυτά είναι επάγγελμα που απαγορεύει ρητά την ομοφυλοφιλία. Βάζει όρια αγαμία η μονογαμία με γυναίκες. Δεν είναι δηλαδή το ίδιο είναι αντιφατικό.

Μπορεί να είναι όμως εξαιρετικός ιερέας πολύ καλός με το ποίμνιο του που κάνει τα πάντα για το γηροκομείο και το ορφανοτροφείο της γειτονιάς δεν πιστεύω ότι αν του αρέσει να παίρνει η όχι τσιμπούκια είναι το κριτήριο για το αν είναι καλός παπάς η οχι. Πιστεύω ότι μερικοί άνθρωποι έχουν ένα είδους κάλεσμα προς τα εκεί.

Και αυτό σε εξιλεώνει ;

Όχι δεν σε εξιλεώνει αλλά σε ισορροπεί για να μην έχεις τους εφιάλτες σου τα βράδια. Και με κάποιο τρόπο πρέπει να βγάλεις το προς το ζην είναι και αυτό μια δουλειά. Πρέπει κάποιος να σε θάψει. Προτιμώ να με θάψει ένας γκέι παπάς παρά ένας στρέητ παπάς.

Υπάρχει γκέι σινεμά queer cinema στην Ελλάδα;

Δεν νομίζω ότι μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει. Υπάρχουν τρεις τέσσερις ταινίες ή κάποιοι σκηνοθέτες έχουν με τις ταινίες τους μια θεματική με την οποία στηρίξανε αυτήν την queer αισθητική με κατεξοχήν παράδειγμα τον Πάνο Κούτρα αλλά δεν μπορώ να βάλω π.χ στην queer αισθητική τον Γιάνναρη ,τον Κόρρα αν και ο «Λιποτάκτης» είχε queer θέμα. Μ αυτήν την λογική δεν βλέπω να υπάρχει όπως η Αμερική που έχει και ολόκληρα φεστιβάλ τέτοιον ταινιών δεν υπάρχουν έστω μικρού μήκους 5- 10 παραγωγές το χρόνο για να στηρίξει αυτό το πράγμα. Πόσες ταινίες έχουν γυριστεί με λεσβίες; Καμία. Ούτε μια. Που είναι πολύ ενδιαφέρον εγώ θα ήθελα πολύ να κάνω μια τέτοια ταινία. Θα μπορούσαν κάποιοι να κάνουν καριέρα κάνοντας μόνο τέτοιες ταινίες. Για μένα το ζητούμενο είναι να θέλεις να πεις μια ιστορία. Ότι ιστορία και αν είναι αυτή.  Θέλεις να την πεις σε στοιχειώνει να την πεις  την λες. Αν είχα μια ιστορία για μια κοπέλα και μια άλλη κοπέλα που προσπαθούν να βρουν ένα τρόπο να υιοθετήσουν ένα παιδί θα το είχα κάνει γιατί να μην το κάνω. Είναι μέρος της καθημερινότητας και της πραγματικότητας μας. Μπορεί να είναι η γειτόνισσα μας γιατί να μην πούμε την ιστορία της. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει η ταμπέλα queer cinema στην Ελλάδα δεν μπορείς και να το στηρίξεις στο Σαν Φραντζίσκο θα μπορούσες να κάνεις μόνο τέτοιο σινεμά και τηλεόραση.

Γιατί δεν μπορεί να γίνει στην Ελλάδα αυτό ; Γιατί οι Έλληνες γκέι δεν έχουν δύναμη είτε στην τέχνη είτε στην πολιτική ώστε να επηρεάζουν και να περνάνε πράγματα.

Μπορείς να περάσεις πράγματα στην Ελλάδα αρκεί να τα κάνεις λίγο κωμωδία. Δεν έχει βρεθεί τρόπος να περάσεις τα σοβαρά πράγματα  με άλλο τρόπο. Αν βγεις ως η χαρούμενη του χωριού η σαν φρικιό σε αφήνουν στην γωνία σου και σου δίνουν  μέχρι ένα σημείο πρόσβαση στα πράγματα. Σε σχέση με την πολιτική σκηνή η πολιτική σκηνή με τα πρότυπα του σωστού και τίμιου πολιτικού έχει φαλιρίσει και πραγματικά δεν έχει να κάνει με την ερωτική συμπεριφορά και τα πιστεύω. Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και  ήρθε η εποχή που μπορεί κάποιος να πει αυτός είναι ο ταδε και εγώ είμαι ο τάδε είμαστε ζευγάρι για τόσα χρόνια και βάζω και για δήμαρχος.

Θα έβγαινε ποτέ;

Γιατί να μην βγει ;θα αλλάξουν τα πράγματα. Ένα από τα καλά της κρίσης είναι οτι αυτή η αισθητική και η ηθική των πραγμάτων  θα αλλάξει έτσι και αλλιώς γιατί δεν μπορεί να συνεχίσει.

Εσένα η κρίση σε κάνει αισιόδοξο σ φοβίζει πως σε κάνει να νιώθεις.

Νιώθω τρόμο για τα πράγματα που θα συμβούν αλλά ήμασταν ήδη σε έναν πάτο αλλά όταν αρχίσουμε να βγαίνουμε από αυτόν γιατί είμαστε στο σκοτάδι και θα παραμείνουμε στο σκοτάδι για καιρό μετά θα υπάρχει μια άλλου είδους Ελλάδα. Αυτό θέλω και σκέφτομαι.

Τα γκέι ζητήματα θα προχωρήσουν στην Ελλάδα οι διεκδικήσεις οι νόμοι κτλ .

Το σύμφωνο συμβίωσης πιστεύω ότι θα προκύψει έτσι και αλλιώς η κοινωνία είναι έτοιμη και αν δεν γίνει τώρα θα γίνει το 2012 το 2013.

Εσύ έχεις παντρευτεί μια φορά έχεις την εμπειρία , τελικά γιατί  είναι σημαντικός ένας γάμος;

Θεωρώ ότι ο γάμος σε εξασφαλίζει και σου δίνει ένα νομικό πλαίσιο να κινείσαι σε μια κοινωνία και να μην νιώθεις ότι είσαι επισκέπτης της και διεκδικείς πράγματα που έχουν όλοι. Με έναν γάμο σαν σχήμα γάμου και με το νομότυπο που ακολουθεί γιατί ένας στρέητ να έχει φορολογική ελάφρυνση και όχι ένας γκέι γιατί  με έναν άνθρωπο που έχεις χτίσει περιουσία να έρθει με το θάνατο του η αποξενωμένη αδελφή του να τα πάρει όλα. Θεωρώ ότι όλα αυτά είναι που πρέπει να μπουν σε έναν νομικό πλαίσιο να εξασφαλίσουν μερικούς ανθρώπους έτσι όπως είναι δίκαιο και ευρωπαϊκό. 

Το ελληνικό σινεμά πως το βλέπεις να εξελίσσεται ;

Κάτι η ομίχλη κάτι η καινούργια συνθήκη ότι όλοι βοηθάμε όλους για να μπορέσουμε να κάνουμε ταινίες κάτι το ότι είμαστε η νέα μόδα τον ξένων φεστιβάλ  κάτι οι σκηνοθέτες που έχουν δουλέψει και σπουδάσει στο εξωτερικό ,ξεφεύγουν λίγο σ αυτό που υπήρχε σαν θεματική στις παλιές ταινίες  και αυτό είναι ενδιαφέρον. Υπάρχει  μια γενιά που έφυγε από το αριστερίστικο βραχνά τώρα μιλάμε για άλλα πράγματα μια νέα ματιά στην κοινωνία της Ελλάδας μιλάμε για εμάς γίνονται προσωπικές ταινίες του Οικονομίδη , η Χώρα προέλευσης η Διόρθωση.

Κάτι δικό σου προσωπικό σου θα δούμε ;

Η επόμενη ταινία είναι κάτι πολύ δικό μου είναι αυτή η ταινία που προσπαθούσα να κάνω χρόνια στην Αυστραλία οι συνθήκες με κάνανε να το φέρω λίγο πιο τοπικά και  ελπίζω τέτοια εποχή του χρόνου να έχει γίνει .

Τι πραγματεύεται ;

Μια κηδεία τι γίνετε σε μια κηδεία και είναι το όνειρο της ζωής μου να κάνω αυτήν την ταινία.

Έχεις μια εμμονή με την απώλεια το θάνατο.

Οι εμμονές είναι αυτές που μας χαρακτηρίζουν από την πρώτη στιγμή της αγκάλιασα της έχω αποδεχτεί  και έχω συμφιλιωθεί μαζί τους και από την στιγμή που τα δαιμόνια κάθονται με μια ηρεμία μέσα τους μπορείς μετά να τα κάνεις δημιουργία και τέχνη.

Γιάννη Δαλιανίδης η Θόδωρος Αγγελόπουλος και γιατί

Δαλιανίδης! Γιατί  ήταν ένας χαρούμενος άνθρωπος που έκανε 90 ταινίες δεν είχε τίποτα το δήθεν γενναιόδωρος  έδωσε χώρο σε πάρα πολύ κόσμο να δουλέψει ακομπλεξάριστος και τις ταινίες του τις βλέπω ξανά και ξανά και ξανά. Καλός  ο Αγγελόπουλος δεν λέω αλλά Δαλιανίδης .